Πρόσφυγες στην Αθήνα (1922)
Θάλασσα κόκκινη και λάσπη στο βυθό,
το πέλαγος ξεχείλισε από αίμα,
σωσίβια, ρούχα και μανάδες στον αφρό.
Ο ήλιος, τώρα… έφτασε στο γέρμα.
το πέλαγος ξεχείλισε από αίμα,
σωσίβια, ρούχα και μανάδες στον αφρό.
Ο ήλιος, τώρα… έφτασε στο γέρμα.
Δεν είναι Έλληνες που χάθηκαν στα πλοία
-της Νέας Υόρκης η γραμμή έχει αλλάξει-
ούτε σκιές λησμονημένες στα ορυχεία.
Του Κάτω Κόσμου η εποχή έχει χαράξει.
-της Νέας Υόρκης η γραμμή έχει αλλάξει-
ούτε σκιές λησμονημένες στα ορυχεία.
Του Κάτω Κόσμου η εποχή έχει χαράξει.
Κι αποξεχάστηκε στα σύνορα η μνήμη,
το φόρεμά της χάθηκε στο κύμα,
στη Χίο, στη Λαμπεντούζα και στη Σύμη,
κάποιος την είδε να κοιμάται σ’ ένα μνήμα.
το φόρεμά της χάθηκε στο κύμα,
στη Χίο, στη Λαμπεντούζα και στη Σύμη,
κάποιος την είδε να κοιμάται σ’ ένα μνήμα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΝΤΗΣ
Πρόσφυγες των πολέμων, πρόσφυγες κυνηγημένοι από ανείπωτες καταστροφές, πρόσφυγες βασανισμένοι, πρόσφυγες που κοιμούνται ανήσυχα με τις μνήμες γεμάτες νεκρούς συγγενείς, πρόσφυγες με πονεμένα μάτια και πληγωμένες ψυχές, πρόσφυγες σε όλη την ιστορία φυλές και λαοί, εκατομμύρια ψυχές θυσία στο βωμό της κερδοφορίας και της εξουσίας των αγορών.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φτάνουν με σαπιοκάραβα στα «δικά μας» χώματα – όσους δεν παίρνει η θάλασσα – είναι οι προφήτες του μέλλοντος μας. Όλοι είμαστε εν δυνάμει πρόσφυγες …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου