ΕΙΜΑΙ ΑΜΕΑ . ΤΙ ΣΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ;

Είμαι ΑΜΕΑ.

Δε γεννήθηκα έτσι, αλλά αναγκάστηκα να συμβιβαστώ. Δεν θα πω ότι μου ήταν εύκολο. Πόσο απλό είναι, άλλωστε, να δεχτείς ότι δε θα κουνήσεις ποτέ ξανά τα πόδια σου;
Ότι δε θα ξανατρέξεις;

Ή σε άλλες περιπτώσεις ότι δε θα δεις; Ή δε θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου;
Δεν είναι εύκολο. Κι απαιτεί μεγάλη δύναμη.

 Δύναμη που κανείς δεν πιστεύει πως διαθέτει αλλά αναγκάζεται να τη βρει. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Με κόπο αλλά και πείσμα.

Για να αντιμετωπίσω πρώτα από όλα τον εαυτό μου. Το μαύρο που ξεχυνόταν από μέσα μου κι απειλούσε να με βυθίσει στην πιο βαθιά κατάθλιψη.

Στο καταπιεστικό αίσθημα του ανήμπορου.

Πώς να εγκλωβιστείς σε ένα σώμα που δε συμβαδίζει με την ψυχή σου; Που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις επιθυμίες και τις ανάγκες σου;

Δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο.

Όταν περάσει η πρώτη μπόρα, το μαύρο αρχίζει να ξεθωριάζει. Πως αλλιώς, αφού πλάστηκαν να επιβιώνουν οι άνθρωποι. Να γαντζώνονται με πείσμα στη ζωή και να ανθίζουν όπως τα αγριολούλουδα στις πέτρες.

Οι νέες συνθήκες ζωής συνηθίζονται κι έρχεται το πιο δύσκολο όλων.
Εσείς.

Όλοι εσείς που βασίζεστε στα δύο γερά σας πόδια και βλέπετε με τα υπέροχα ολοκάθαρα μάτια σας και κρατάτε τη δική μου τύχη στα δυνατά σας χέρια.

Εσείς που με κατατάσσετε σε πολίτη 2ης κατηγορίας και γυρνάτε με συμπόνια το κεφάλι από την άλλη μεριά, κάθε φορά που παλεύω να διασχίσω το δρόμο.

Θα βοηθούσε, ξέρετε, αν αντί για τη λύπηση σας είχατε την καλοσύνη να μην παρκάρετε πάνω στο πεζοδρόμιο, να μη φράζετε τη διάβαση ΑΜΕΑ.

Οι κυλιόμενες σκάλες και οι ανελκυστήρες των Μ.Μ.Μ δουλεύουν κατά βούληση. Ράμπες ΑΜΕΑ υπάρχουν μεν, γιατί ποιος θέλει να πληρώνει πρόστιμα, αλλά βρίσκονται εξαφανισμένες.

Υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ καν να βγω από το σπίτι μου. Δεν μπορώ να πάω στη δουλειά μου, το γιατρό μου, στους φίλους μου.

Θέλω να μετακινηθώ στην πόλη μου κι εσείς την κάνατε να φωνάζει προσβλητικά πως δε φτιάχτηκε για μένα!

Που είναι τα δικαιώματα μου; Έπαψα να είμαι αρτιμελής, μα παραμένω άνθρωπος.
Θα βοηθούσε αν κάνατε τον κόσμο μας προσιτό σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Αν τους δίνατε πίσω το δικαίωμα στη ανεμπόδιστη μετακίνηση, την εργασία, τη διασκέδαση.

Μα πάνω από όλα το δικαίωμα στη ζωή.

Ο ωχαδερφισμός και η αδιαφορία κάνουν τους ανθρώπους απολίτιστους και ρατσιστές.
Τι έγινε; Σας πειράζει ο όρος; Θίγει το αίσθημα ανθρωπιάς σας;

Μήπως θυμάστε που την θάψατε;

Ρατσιστής δεν είσαι μόνο όταν διαχωρίζεις τους ανθρώπους βάσει χρώματος και καταγωγής. Είσαι κι όταν αναγνωρίζεις  πως υπερτερείς απέναντί τους λόγω της υγιούς σωματικής σου διάπλασης.

Είμαι ο σύζυγος, ο πατέρας, ο αδερφός, ο γιος, ο εγγονός, όλων σας.
Γιατί με αντιμετωπίζετε σαν ξένο; Γιατί  παλεύετε να με κάνετε αόρατο;
Δεν είμαι μηδενικό. Μα δεν είμαι και μονάδα. Είμαστε πολλοί.

Άνθρωποι λιγότερο προνομιούχοι που αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μας με αξιοπρέπεια.
Βοηθήστε μας να τη διατηρήσουμε.

Ζώντας σε μια πόλη που μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε.
Μη με λυπάστε. Απλά σεβαστείτε με.

ΑΜΕΑ είμαι, όχι ανάπηρος. Αυτός ο χαρακτηρισμός ίσως να ανήκει σε άλλους, που πατούν γερά στα πόδια τους, έχουν 10/10 όραση μα εθελοτυφλούν.

Καταδικάζοντας την κοινωνία που τους ζει στον πιο βαθύ Μεσαίωνα. Μα αυτό δεν αξίζει σε κανέναν μας. Ούτε σε μένα μα ούτε και σε σας.

Μήπως, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε κάτι γι’ αυτό όσο είναι καιρός;
Τι λέτε να ξεκινούσαμε από τώρα;

Σεβασμός: Γράμματα οκτώ, αξία ανυπολόγιστη.

Ανθρωπιά: Γράμματα οκτώ, αξία χαμένη, την ψάχνουμε…


Πηγή: http://e-didaskalia.blogspot.com/2015/02/blog-post_751.html#ixzz3T3kKOris

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Η Καθαρά Δευτέρα συμβολίζει την καθαρότητα ή την αγνότητα, αν προτιμάτε, καθώς είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής δηλαδή της μεγάλης νηστείας του Πάσχα που διαρκεί 40 μέρες όσες και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο. 

Πότε πέφτει όμως η Καθαρά Δευτέρα; 

Η Καθαρά Δευτέρα είναι κινητή γιορτή, η οποία εξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. 

Συγκεκριμένα πέφτει κάθε χρόνο στο ξεκίνημα της 7ης εβδομάδας, δηλαδή 48 μέρες πριν το Ορθόδοξο Πάσχα και προφανώς πάντοτε ημέρα Δευτέρα. 

Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι γιατί καλούμαστε να αφήσουμε πίσω μας όλες τις αμαρτωλές συνήθειες και κραιπάλες, συμπεριλαμβανομένων και των αρτύσιμων, δηλαδή των μη νηστίσιμων, φαγητών, καθαρίζοντας με τον τρόπο αυτό την ψυχή και το σώμα μας. 

Έτσι κι αλλιώς η νηστεία έχει ήδη ξεκινήσει "μερικώς" μια βδομάδα πριν, καθώς όλη την προηγούμενη εβδομάδα δεν τρώμε κρέας. 

Συγκεκριμένα η προ-προηγούμενη Κυριακή, "της Απόκρεω" (από εκεί πήραν το όνομά τους οι Απόκριες), είναι σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση η τελευταία μέρα που τρώμε κρέας. 

Επίσης, η Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα ονομάζεται "της Τυροφάγου" επειδή είναι η τελευταία μέρα που τρώμε γαλακτοκομικά. 

Εκτός, όμως, από χριστιανική σημασία της, η Καθαρά Δευτέρα είναι για πολλούς το τέλος της Αποκριάς, καθώς εκείνη την μέρα πέφτει η αυλαία για τις αποκριάτικες εορταστικές εκδηλώσεις που ξεκίνησαν την Τσικνοπέμπτη. 

Ο εορτασμός της Καθαράς Δευτέρας στην ύπαιθρο είναι γνωστός και ως "Κούλουμα". Πολλοί Δήμοι μάλιστα διοργανώνουν εκδηλώσεις με συναυλίες ή άλλα δρώμενα και προσφέρουν δωρεάν διάφορα σαρακοστιανά. Ωστόσο, αν και η λέξη Κούλουμα χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, η προέλευση της δεν είναι ξεκάθαρη. 

Σύμφωνα με μια άποψη ο όρος είναι αθηναϊκός και προέρχεται από τους στύλους (κολώνες) του Ολυμπίου Διός, για τους οποίους οι αθηναίοι χρησιμοποιούσαν την λατινική λέξη columna. 

Τι τρώμε την Καθαρά Δευτέρα;

Αν και όπως είπαμε την Καθαρά Δευτέρα ξεκινάει η Σαρακοστή (ή Τεσσαρακοστή) και η μεγάλη νηστεία του Πάσχα, το μενού της ημέρας κάθε άλλο παρά φτωχό είναι. Πρώτη και καλύτερη η λαγάνα, η οποία είναι ένα είδος άζυμου ψωμιού που φτιάχνεται χωρίς χωρίς προζύμι ή μαγιά. Μάλιστα έχει χαρακτηριστικό πλατύ σχήμα για να ψήνεται εύκολα. 

Στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας υπάρχει φυσικά ο αγαπημένος (και υγιεινότατος) σουσαμένιος Χαλβάς, ταραμάς, ελιές, λαχανικά κάθε λογής και τουρσιά (πίκλες) όλων των ειδών. 

Οι μερακλήδες συνήθως το ρίχνουν στα θαλασσινά (καλαμάρια, χταπόδια, σουπιές κλπ), αλλά και τα όστρακα (μύδια, στρείδια κλπ), ενώ οι πιο παραδοσιακοί προτιμούν το εθνικό μας φαγητό, δηλαδή μια νοστιμότατη φασολάδα. 

Το πέταγμα του χαρταετού

Όπως και να γιορτάσει κανείς την Καθαρά Δευτέρα, ότι κι αν επιλέξει να βάλει στο τραπέζι του, η ημέρα απαιτεί (αν το επιτρέπει και ο καιρός φυσικά) το παραδοσιακό πέταγμα του χαρταετού! Εκτός από ένα πολύ ωραίο έθιμο, καθώς γεμίζουν οι ουρανοί με φανταχτερά χρώματα και περίτεχνα σχέδια, είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ξεμουδιάσουμε λίγο από την καθιστική ζωή που κάνουμε οι περισσότεροι και να χαρούμε λίγο την φύση και την εξοχή. 


Καλή Σαρακοστή!


Πηγή: http://e-didaskalia.blogspot.com/2015/02/blog-post_170.html#ixzz3SZwOVIAk

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ"ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΣ"

"Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς".

Η παροιμία αυτή χρησιμοποιείται για κάποιον που δεν κάνει ουσιαστικές αλλαγές, αλλά αλλαγές επιφανειακές, που είναι μόνο για το φαίνεσθαι, αφήνοντας την ουσία ίδια.

Η ιστορία της φράσης παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον: 

Στους χρόνους του Όθωνα, υπήρχε ένας γνωστός κουρελιάρης τύπος: Ο Μανώλης Μπατίνος.
Δεν υπήρχε κανείς στην Αθήνα που να μην τον γνώριζε, μα και να μην τον συμπαθούσε.

Οι κάτοικοι του έδιναν συχνά κανένα παντελόνι ή κανένα σακάκι, αλλά αυτός δεν καταδέχονταν να τα πάρει, γιατί δεν ήταν ζητιάνος.

Ήταν…ποιητής, ρήτορας και φιλόσοφος (έτσι πίστευε). Στεκόταν σε μια πλατεία και αράδιαζε ότι του κατέβαινε.

Κάποτε λοιπόν έτυχε να περάσει από εκεί ο Ιωάννης Κωλέττης.

Ο Μανώλης Μπατίνος τον πλησίασε και τον ρώτησε, αν έχει το δικαίωμα να βγάλει λόγο στη Βουλή.

Ο Κωλέττης του είπε ότι θα του έδινε ευχαρίστως άδεια αν πέτουσε απο πάνω του τα παλιόρουχα που φορούσε κι έβαζε άλλα.

Την άλλη μέρα ο Μανώλης παρουσιάστηκε στην πλατεία με τα ίδια ρούχα, αλλά τα είχε γυρίσει ανάποδα και φορούσε τα μέσα έξω.

Ο κόσμος τον κοιτούσε έκπληκτος.

Και τότε άκουσε αυτούς τους στίχους από το στόμα του Μανώλη Μπατίνου:

«Άλλαξε η Αθήνα όψη,
σαν μαχαίρι δίχως κόψη,
πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη
και ξεφούσκωσε σαν τόπι.
Άλλαξαν χαζοί και κούφοι
και μας κάναν κλωτσοσκούφι.
Άλλαξε κι ο Μανωλιός
κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». 


Πηγή: http://e-didaskalia.blogspot.com/2015/02/blog-post_732.html#ixzz3S76Lo26E

Ποιος ήταν ο άγιος Βαλεντίνος;

Ο Άγιος Βαλεντίνος λαμβάνει ένα ροζάριο από την Παναγία στον πίνακα του Φλαμανδού ζωγράφου Ντέιβιντ Τένιερς του 3ου (1638 – 1685).

Η 14η Φεβρουαρίου είναι η μέρα που γιορτάζει ο Άγιος Βαλεντίνος και έχει καθιερωθεί ως η μέρα των ερωτευμένων, αφού σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο συγκεκριμένος άγιος είναι ο προστάτης των ζευγαριών. Ποιος ήταν όμως στην πραγματικότητα ο Άγιος Βαλεντίνος;

Καταρχάς, κάτι που ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει είναι ότι η 14η Φεβρουαρίου, είναι στην πραγματικότητα η μέρα που πέθανε ο άγιος Βαλεντίνος στη Via Flaminia βόρεια της Ρώμης.

Λίγα είναι γνωστά για τον βίο του οσιομάρτυρα Βαλεντίνου, ενώ δεν έχει διευκρινιστεί αν πρόκειται για ένα πρόσωπο ή δύο διαφορετικούς άγιους με το ίδιο όνομα. Λόγω των συγκεχυμένων πληροφοριών, δεν αναφέρεται πουθενά στο ορθόδοξο εορτολόγιο και η ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν τον παραδέχτηκε, ενώ και η Καθολική εκκλησία υποβίβασε τη γιορτή του σε απλή τοπική εορτή.

Σύμφωνα με τον κυρίαρχο θρύλο, ο Βαλεντίνος, ήταν ιερωμένος που έζησε τον 3ο αιώνα και κρυφά από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο τον Γοτθικό (που βρισκόταν τότε στην εξουσία), πάντρευε ερωτευμένα ζευγάρια Χριστιανών και γενικά βοηθούσε τους Χριστιανούς, γεγονός που θεωρούνταν έγκλημα. Συνελήφθη για την πράξη του αυτή και φυλακίστηκε, ωστόσο ο αυτοκράτορας αρχικά αποφάσισε να του δώσει χάρη, μέχρι που ο Βαλεντίνος προσπάθησε να τον μυήσει στον Χριστιανισμό και ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο δια λιθοβολισμού. 

Ωστόσο ο Βαλεντίνος επέζησε από τον λιθοβολισμό κι έτσι τον αποκεφάλισαν έξω από την πύλη της Flaminia στις 14 Φεβρουαρίου του 169.

Ένας άλλος θρύλος ωστόσο λέει ότι ο Βαλεντίνος ήταν πρώην επίσκοπος του Terni, μίας πόλης στην νότια Umbria (έτσι λεγόταν τότε η κεντρική Ιταλία) και βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό, όταν ο δικαστής Αστέριος, αμφισβητώντας την εγκυρότητα της Χριστιανικής θρησκείας τον έβαλε σε μία δοκιμασία. Του παρουσίασε την τυφλή θετή του κόρη και του είπε ότι αν την κάνει να βρει το φως της θα έχει ότι ζητήσει. Πράγματι εκείνος αποκατέστησε την όραση της κόρης και ο δικαστής ταπεινωμένος τον ρώτησε τι θέλει να κάνει. Ο Άγιος Βαλεντίνος του είπε να σπάσει μέσα σε τρεις μέρες όλα τα ειδωλολατρικά αγάλματα που έχει και στη συνέχεια να βαπτιστεί. Ο δικαστής το έκανε και στη συνέχεια βάπτισε και όλη του την οικογένεια, ωστόσο αυτή η μεταστροφή του μεγάλου δικαστή δεν άρεσε στον αυτοκράτορα Κλαύδιο, ο οποίος συνέλαβε τον Άγιο Βαλεντίνο και η κατάληξη και αυτού του θρύλου είναι ακριβώς η ίδια με του προηγούμενου.
Τη σημασία που έχει σήμερα η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου την απέκτησε τον 14ο αιώνα, όπου συνδέθηκε με την έννοια της ευγενούς αγάπης και την πρώτη γραπτή αναφορά του ως αγίου την συναντάμε το 1382 στο ποίημα Το Κοινοβούλιο των Πτηνών (Parlement of Foules) του Τζέφρι Τσόσερ.

Σήμερα η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, είναι επίσημη εορτή στην Αγγλικανική Κοινωνία, καθώς και στην Λουθηρανική Εκκλησία. 

Στην περιοχή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ωστόσο, ο Άγιος Βαλεντίνος ο Πρεσβύτερος γιορτάζεται στις 6 Ιουλίου και ο Ιερομάρτυρος Άγιος Βαλεντίνος (Ο Επίσκοπος του Τerni), γιορτάζεται στις 30 Ιουλίου. Παρόλα αυτά, λόγω της γενικής ασάφειας του βίου του συγκεκριμένου Αγίου, έχει καθιερωθεί το όνομα Βαλεντίνος ή Βαλεντίνη να γιορτάζεται στις 14 Φεβρουαρίου, την επικρατέστερη ως ημέρα θανάτου του συγκεκριμένου αγίου και το διακοσμημένο με άνθη λείψανο του Αγίου Βαλεντίνου εκτίθεται στην βασιλική εκκλησία Saint Mary in Cosmedin στη Ρώμη.



Πηγή: http://e-didaskalia.blogspot.com/2014/02/blog-post_14.html#ixzz3RjVw0EgV

Ήθη και έθιμα της Αποκριάς

Αν πιάσουμε το κουβάρι της ιστορίας προς τα πίσω, θα βρούμε τις ρίζες της Αποκριάς να υπάρχουν γύρω στο 2000 π.Χ. στη Μεσοποταμία και τη Βαβυλώνα, ενώ στην Ελλάδα και στη διονυσιακή λατρεία (Βάκχεια, Λήναια, Ανθεστήρια), συναντάμε μεταμφιέσεις, χορούς και οινοποσία. Κατά τούς Ρωμαϊκούς χρόνους συνεχίζονται οι γιορτές προς τιμήν του Βάκχου, αλλά έχουμε και τα Λουπερκάλια και τα Σατουρνάλια, όπου και εκεί η ψυχαγωγία παίζει τον πρώτο ρόλο. Στη Βυζαντινή εποχή, αργότερα, οι Καλένδες είναι οι γιορτές των μεταμφιέσεων.

Κι ερχόμαστε στη σημερινή εποχή, όπου η παράδοση συνεχίζεται έχοντας δεχτεί επιρροές από κουλτούρες διαφόρων πολιτισμών ανά τους αιώνες. Στην Ελλάδα η Αποκριά (από-κρέω) δηλώνει τον αποχαιρετισμό της περιόδου κρεατοφαγίας και γιορτάζεται τέσσερις Κυριακές. Κορυφώνεται, δε, την τελευταία, την Κυριακή της Τυρινής, που λέγεται και Τρανή Αποκριά. Οι Απόκριες, επί της ουσίας, είναι η προετοιμασία για την περίοδο της νηστείας, πριν από το Πάσχα.

Απόκριες σ’ όλη την Ελλάδα

Πάτρα
Με τη μεγαλύτερη παρέλαση αρμάτων, την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, το Πατρινό Καρναβάλι ξεσηκώνει χιλιάδες κόσμου κάθε χρόνο και έχει ημερομηνία… έναρξης το 1870. Οι βραδιές ξεφαντώματος, τα Μπουρμπούλια και το παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού
είναι τα σημεία αναφοράς στο τρελό καρναβάλι, που κορυφώνεται με το κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου, την Κυριακή το βράδυ.

Ξάνθη
Συναγωνίζεται το καρναβάλι της Πάτρας και, μάλιστα, με μεγάλη επιτυχία. Την τελευταία Κυριακή των Αποκριών αναβιώνει ένα παλιό έθιμο, το κάψιμο του Τζάρου (βασιλιάς καρνάβαλος). Το έθιμο εικάζεται πως το έφεραν οι πρόσφυγες από το Σαμακώβ της
Ανατολικής Θράκης και αναβιώνει κάθε χρόνο από τους κατοίκους του ομώνυμου συνοικισμού.

Ρέθυμνο
Στο Ρέθυμνο γίνεται το μεγαλύτερο της Κρήτης. Καντάδες, κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού, θεατρικά σκετσάκια, τα οποία σκηνοθετούν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στο καρναβάλι, είναι κάποια από τα στιγμιότυπα του ρεθυμνιώτικου καρναβαλιού. Καθαρά Δευτέρα, στα
παραδοσιακά χωριά του νομού, Μέρωνα και Μελιδόνι, ζωντανεύει ο «Καντής», το κλέψιμο της νύφης και το Πιπέρι.

Κοζάνη
Η Κοζάνη λάμπει τις μέρες της Αποκριάς, από τις φωτιές που ανάβουν στις γειτονιές, σύμφωνα με το έθιμο του Φανού. Το γλέντι και οι χοροί δίνουν και παίρνουν και τον πρώτο ρόλο έχουν τα χάλκινα που παίζουν τα «Ξιανέντραπα» αλλά και πολλά παραδοσιακά
τραγούδια…

Κέρκυρα
Όταν το Καρναβάλι της Βενετίας συναντάει τις αρχαιοελληνικές γιορτές, προκύπτει το Καρναβάλι της Κέρκυρας. Ο τελάλης κρατάει το όρντινο και διαλαλεί την άφιξη του Σιορ καρνάβαλου. Και όταν διαβαστεί και η διαθήκη του, όλα είναι έτοιμα για το κάψιμό του.
Στα χωριά της Κέρκυρας αναβιώνει το έθιμο του κορφιάτικου γάμου, αλλά και ο χορός των παπάδων.

Σκύρος
Μόλις ανοίξει το Τριώδιο, στα σοκάκια της Σκύρου συναντάς ομάδες μεταμφιεσμένων σε «Γέρους» με κουδούνια, «Κορέλες» και «Φράγκους. Όταν τύχει, μάλιστα, και συναντηθούν δύο ή περισσότεροι γέροι συναγωνίζονται στο περίφημο «λιλίρισμα», κουνώντας ξέφρενα τα κουδούνια τους. Άλλο έθιμο, όμως, που υπάρχει στο νησί, είναι και αυτό της απαγγελίας έμμετρης σάτιρας, όπου παρουσιάζονται τα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε.

Θήβα
Ο «Βλάχικος Γάμος» που γίνεται την Καθαρή Δευτέρα, στη Θήβα, είναι το πασίγνωστο έθιμο με θερμούς υποστηρικτικές και πολλούς επισκέπτες. Είναι ένα έθιμο που φθάνει στις ημέρες μας περίπου από το 1830, λίγο μετά την Επανάσταση του ’21.

Άμφισσα
Στα σκαλιά του Άι Νικόλα στα παλιά Ταμπάκικα ξαναζωντανεύει, το τελευταίο σαββατοκύριακο της Αποκριάς, ο «θρύλος του στοιχειού». Σύμφωνα με το συγκεκριμένο θρύλο δεκάδες μεταμφιεσμένοι ακολουθούν το… στοιχειό στην πορεία του κάνοντας φασαρία, χορεύοντας και τραγουδώντας. Άλλωστε, πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως έχουν δει το στοιχειό να περιφέρεται στη Χάρμαινα σέρνοντας αλυσίδες…

Νάουσα
Οι «Γενίτσαροι και Μπούλες» έχει τις ρίζες του στις διονυσιακές λατρείες. Το δε παραδοσιακό δρώμενο που λαμβάνει χώρα κατά την Αποκριά, χρονολογείται στις αρχές του 18ου αιώνα. Πασίγνωστες φυσιογνωμίες οι «Γενίτσαροι» και οι «Μπούλες» είναι σήμα κατατεθέν της Νάουσας, όσες μέρες κρατάνε οι Απόκριες.

Καστοριά
Με μπουμπούνες (δηλαδή φωτιές) γιορτάζει η Καστοριά την Αποκριά και πρόκειται μάλλον για ένα προχριστιανικό έθιμο που κατάφερε να επιζήσει ώς τις μέρες μας. Γύρω από τις μπουμπούνες αρχίζει το φαγοπότι, μια και η Καθαρή Δευτέρα ορίζει την αρχή της νηστείας. Στην Καστοριά, όμως, υπάρχει και ένα συμβολικό-οικογενειακό έθιμο: Μετά το βραδινό φαγητό, όλα τα μέλη της οικογένειας προσπαθούν για να «πιάσουν» με το στόμα ανοιχτό το βρασμένο αβγό που δίνει δεμένο σε μια κλωστή. Το έθιμο αυτό συμβολίζει πως με το αβγό κλείνουμε το στόμα για τη Σαρακοστη και με το αβγό το ανοίγουμε τη νύχτα της Ανάστασης.

Γαλαξίδι
Στο Γαλαξίδι συναντά κανείς τα καθιερωμένα έθιμα (άναμμα φωτιάς στις πλατείες, μεταμφιεσμένους καρνάβαλους στους δρόμους, γλέντια παντού…). Εκείνο που χαρακτηρίζει την όμορφη αυτή πόλη, είναι ο αλευροπόλεμος. Έχει τις ρίζες του στην τουρκοκρατία που
και τότε ήταν έθιμο της Αποκριάς. Αρχικά έβαφαν το πρόσωπό τους με κάρβουνο, αλλά στη συνέχεια προστέθηκε και το αλεύρι για να γίνει το έθιμο πιο… φαντασμαγορικό!

Καλαμάτα
Το εντυπωσιακό Γαϊτανάκι στήνεται στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας και όσοι πιστοί… προσέλθετε. Δεν λείπει, βεβαίως, και η μπάντα του Δήμου που συνοδεύει τους καρναβαλιστές στις εκδηλώσεις τους. Στην Πλατεία Ανατολικού Κέντρου γίνεται η αναπαράσταση του Βλάχικου Γάμου και εκεί συνεχίζει με αμείωτο κέφι το γλέντι, συγκεντρώνοντας πλήθος κόσμου.

Μεθώνη
«Του Κουτρούλη ο γάμος» γίνεται στη Μεθώνη και είναι ένας… γάμος που συντηρείται από τον 14ο αιώνα, μόνο που στην αναπαράσταση του σύγχρονου γάμου υπάρχουν δύο άντρες. Αφού, λοιπόν, τελεστεί το μυστήριο ακολουθώντας πιστά το πρωτόκολλο, ακολουθεί ένα γλέντι όπως ταιριάζει στην περίσταση.

ΠΩΣ ΠΛΗΓΩΝΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ

Μερικές φορές οι γονείς δεν συνειδητοποιούν την επίδραση που μπορεί να έχουν ορισμένες συμπεριφορές τους στα παιδιά. Κανένας γονιός που αγαπά το παιδί του δεν θέλει να το βλάψει, ούτε σωματικά ούτε συναισθηματικά, όμως αν δεν είστε αρκετά προσεκτικοί με κάποιες πράξεις σας μπορεί να πληγώσετε τα παιδιά σας, χωρίς να το καταλάβετε. Ποιες πράξεις είναι αυτές; Οι οικογενειακοί σύμβουλοι Gary και Joy Lundberg εξηγούν και συμβουλεύουν.

Αφήνετε τα μικρά παιδιά να βλέπουν ειδήσεις με σκληρό περιεχόμενο

Τα παιδιά δεν χρειάζεται να βλέπουν τα βίντεο αποκεφαλισμών από τζιχαντιστές που προβάλουν οι ειδήσεις, όπως και δεν χρειάζεται να βλέπουν καμία άλλη τραγωδία που είναι στην επικαιρότητα. Στο μυαλό τους τέτοιες σκηνές γίνονται πολύ αληθινές, σαν να συνέβησαν έξω από το σπίτι τους και, ακόμα κι αν αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της πραγματικότητας, δεν είναι κάτι που θα πρέπει να «βαραίνει» κανένα παιδί, γιατί μπορεί να το τρομοκρατήσει σε ανεπανόρθωτο βαθμό. Προσέξτε τι αφήνετε το παιδί σας να βλέπει στην τηλεόραση και τι συζητήσεις κάνετε όταν είναι μπροστά.

Μάλιστα, ένα παιδί που έχει τρομάξει με κάποια είδηση (π.χ. την απαγωγή κάποιου άλλου μικρού παιδιού) δεν ξέρει πώς να το συζητήσει με τους γονείς, για να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Οι γονείς τότε πρέπει να παροτρύνουν το παιδί να πει αν είναι τρομαγμένο και να το προστατεύσουν από μελλοντικές καταστροφικές ειδήσεις.

Τσακώνεστε με τον άνδρα σας

Μερικές φορές οι γονείς δυσκολεύονται να συγκρατήσουν τον στιγμιαίο θυμό ή τα νεύρα τους, ο ένας με τον άλλον, και ξεκινούν ομηρικούς καβγάδες μπροστά στα παιδιά. Κι αν πιστεύετε ότι ακόμα και σε άλλο δωμάτιο να τσακώνεστε, τα παιδιά δεν σας ακούν... κάνετε λάθος. Σας ακούν. Και υποφέρουν. Νιώθουν ότι συμβαίνει -ή θα συμβεί- κάτι τρομερό στην οικογένεια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα φορτώνετε με αυτό το βάρος.

Τα παιδιά δεν μπορούν να συμπεράνουν αν ο τσακωμός σας είναι σοβαρός ή όχι. Για εκείνα κάθε καβγάς είναι σοβαρός. Ηρεμήστε, λοιπόν, και μιλήστε χαμηλόφωνα όταν συζητάτε τα προβλήματα που έχετε με τον σύζυγό σας. Ή βγείτε για μία βόλτα οι δυο σας, αν πιστεύετε ότι μία συζήτηση θα οδηγήσει σε φωνές. Πηγαίνετε κάπου όπου τα παιδιά δεν θα μπορούν να σας ακούσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά δεν πρέπει να ακούν τις διαφορετικές απόψεις που μπορεί να έχουν οι γονείς και με ποιον τρόπο καταλήγουν σε ένα κοινό συμπέρασμα. Αντίθετα, κάτι τέτοιο είναι ωφέλιμο για εκείνα.

Είναι οι τσακωμοί, τα ουρλιαχτά και οι χαρακτηρισμοί που πληγώνουν βαθιά ένα παιδί, αναγκάζοντάς το να χώνει το κεφάλι του κάτω από το μαξιλάρι και να ξεσπά σε γοερά κλάματα, γιατί μέσα στην αγωνία του δυσκολεύεται να δει τρόπο επίλυσης του προβλήματος.

Το διαζύγιο

 

Είναι από τους μεγαλύτερους θρήνους που μπορεί να βιώσει ένα παιδί και δύσκολα βρίσκεται τρόπος για να μειώσει τον πόνο του. Υπάρχουν φορές που το διαζύγιο αποτελεί τη μοναδική λύση, αλλά υπάρχουν και άλλες φορές που είναι λύση εύκολη, ίσως και επιπόλαιη. Κι αν πιστεύετε ότι ένα πολιτισμένο διαζύγιο δεν θα πληγώσει το παιδί, κάνετε λάθος. Η φράση «θα είναι καλύτερα για τα παιδιά» ισχύει σίγουρα σε περιπτώσεις που στην οικογένεια υπάρχουν περιστατικά σωματικής ή ψυχο-συναισθηματικής βίας. Κατά τα άλλα, όμως, τα παιδιά δεν είναι καλύτερα με ένα διαζύγιο.

Για τα παιδιά το διαζύγιο είναι ένα συμβάν που αλλάζει οριστικά και μόνιμα την ζωή τους. Ο κόσμος τους ξαφνικά γίνεται λιγότερο αξιόπιστος, πιο επικίνδυνος, γιατί οι άνθρωποι της ζωής τους με την πιο στενή σχέση δεν μπορούν πια να τους προσφέρουν σταθερότητα. Το χειρότερο, μάλιστα, για τα παιδιά είναι ότι αυτό το συναισθηματικό βάρος σηματοδοτεί το τέλος της παιδικότητάς τους.

Αν, λοιπόν, σκέφτεστε να πάρετε διαζύγιο, οι Gary και Joy Lundberg συμβουλεύουν να έχετε εξαντλήσει πρώτα κάθε πιθανότητα να το αποφύγετε. Προσπαθήστε να βρείτε μία άλλη λύση για τον γάμο σας, για χάρη των παιδιών σας.

Μιλάτε άσχημα για τα παιδιά σας και μερικές φορές τα χτυπάτε

Η γλώσσα κόκαλα τσακίζει, λέει η σοφή παροιμία, και η αλήθεια είναι αυτή: Προσβάλλοντας το παιδί σας, αποκαλώντας το κακό, τεμπέλη, άχρηστο, είναι σαν να του δίνετε μαχαιριές στην καρδιά. Παρατηρήστε τι χαρακτηρισμούς χρησιμοποιείτε όταν μαλώνετε τα παιδιά σας. Αν πράγματι τους μιλάτε άσχημα, σταματήστε το άμεσα. Τα πληγώνετε περισσότερο από όσο μπορείτε να φανταστείτε. Όχι μόνο δεν τα βοηθάτε να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, παρά τους δείχνετε με τα λόγια σας τι πιστεύετε για εκείνα.

Αν, από την άλλη, χτυπάτε τα παιδιά σας, τους δείχνετε ότι το ξύλο είναι αποδεκτή συμπεριφορά. Και δεν είναι –ούτε από εσάς, ούτε από εκείνα. Μπορείτε να είστε αυστηροί και να συμμορφώνετε τα παιδιά σας χωρίς να τα βλάπτετε. Θέστε όρια στα παιδιά με καλοσύνη, με ευγένεια, με σεβασμό και αυστηρότητα. Τα αποτελέσματα θα είναι πολύ πιο θετικά και τα παιδιά δεν θα κλαίνε από απελπισία.

Δώστε στα παιδιά σας την αγάπη που τους αξίζει. Πείτε τους ότι τα αγαπάτε όχι μόνο με λόγια αλλά και με τρυφερή συμπεριφορά. Μόνο έτσι θα κερδίσετε την παντοτινή τους αγάπη.

Πηγή: http://e-didaskalia.blogspot.com/2015/02/blog-post_61.html#ixzz3Qy6NIgO6

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΦΡΑΣΗ:"ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ"

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ήταν τότε που η ατμόσφαιρα ήταν θολή, όχι από την αιθαλομίχλη ή το νέφος, αλλά από την σκόνη του χωματόδρομου, αφού η άσφαλτος δεν είχε περάσει από κάθε γειτονιά. Τότε που διάβαινες τα σοκάκια κι απ΄ τα ανοιχτά παράθυρα σ' έπαιρναν στο κατόπι όμορφες μυρωδιές. Τότε που σε κάθε γωνιά, έλεγες κι από μια καλημέρα, χωρίς απαραίτητα να γνωρίζεις τον συνομιλητή σου. 

Εκείνες τις εποχές, τα στελέχη εταιρειών ή οι κάτοχοι πανεπιστημιακών τίτλων, ήταν κατάτι λιγότεροι από ότι σήμερα και πολλές από τις υπηρεσίες με περίσσια ζήτηση, δεν είχαν στέγη, προσφέρονταν στην ύπαιθρο, στην αυλή ή ακόμα και στις πλατείες των γειτονιών. «Μπακίρια γανώνω! Εφημερίδες! Εδώ το καλό σαλέπι», ήταν μερικές από τις συνήθεις φράσεις που ακούγονταν από τους μεταπράτες και τους πλανόδιους, οι οποίοι κατανάλωναν το 8ωρο τους περιφερόμενοι προς αναζήτηση πελατείας.

Διαβαίνοντας το κατώφλι του εκσυγχρονισμού βέβαια, δεν ήταν μόνο το αστικο τοπίο και η κοινωνική συμπεριφορά, οι συνιστώσες εκείνες που διαφοροποιήθηκαν. Η μάχη της αυτάρκειας μετέβαλε εκ διαμέτρου και τις καθημερινές  ανάγκες, με αποτέλεσμα, να τοποθετηθούν, εκτός των άλλων, και πολλά επαγγέλματα του χθες, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ποιές είναι όμως; οι εργασίες εκείνες που ακόμα κι αν κατακλύζουν τις αναμνήσεις των γηραιότερων, σήμερα, απουσιάζουν εντελώς ή έστω διατηρούνται με τον ελάχιστο δυνατό αριθμό των εκπροσώπων τους; Το newsbeast.gr κάνει μια μικρή αναδρομή στο χθες και στους τότε πρωταγωνιστές της«εργασιακής αρένας».

Γανωτής



Κουβαλώντας στην πλάτη του τα εργαλεία της δουλειάς, συνήθιζε να καλεί με την τραχιά, από το παίδεμα, φωνή του τις νοικοκυρές να φέρουν τα μπακίρια τους για γάνωμα. Τα χάλκινα οικιακά σκεύη, όπως τα ταχριά, τα καζάνια, τα κουτάλια, τα πιρούνια χρειάζονταν, συχνά πυκνά, γαλβανισμό και στίλβωμα με κασσίτερο, ή αλλιώς γάνωμα.

Όταν προέκυπτε πελατεία, ο γανωτής, έστηνε την γκαζιέρα του στην αυλή του σπιτιού, έλιωνε τον κασσίτερο, κι αφού καθάριζε καλά το σκεύος, άλειφε το εσωτερικό του με σπίρτο και το τρίβε με κουρασάνι (τριμμένο κεραμίδι). Στη συνέχεια, κράταγε το σκεύος με την τσιμπίδα πάνω από τη φωτιά και έριχνε μέσα το νησιαντήρι (χλωριούχο αμμώνιο), για να στρώσει καλύτερα το καλάι( κασσίτερος) πάνω στο χάλκωμα. Το άπλωνε σ’ όλη την επιφάνεια του σκεύους μ’ ένα χοντρό βαμβακερό ύφασμα και στη συνέχεια το βουτούσε σε μια λεκάνη με κρύο νερό, που του έδινε η νοικοκυρά του σπιτιού.Το τελικό σκούπισμα γινόταν με βαμβάκι ώστε να αποκτήσει το σκεύος την απαραίτητη γυαλάδα. Το «γάνωμα», το οποίο επιβαλλόταν για λόγους υγείας, κυρίως στα σκεύη που χρησιμοποιούσαν στο μαγείρεμα, προσέφερε  πελατεία ολόκληρο το χρόνο.

Αν και το επάγγελμα του γανωτή ακολούθησαν πολλοί τεχνίτες στη συνέχεια, οι πρώτοι που το εξάσκησαν ήταν οι τσιγγάνοι. Σήμερα βέβαια τον χαλκό αντικατέστησε το ανοξείδωτο ή και το πιο σύγχρονο κεραμικό, οπότε η επικασσιτέρωση είναι περιττή. Τα λίγα εναπομείναντα τέτοια σκεύη, που κληροοτήθηκαν στις νεότερες γενιές, κρεμιούνται σε τοίχους ή κοσμούν τις βιτρίνες, κυρίως  εξοχικών κατοικιών 

Αβδελλάς

Έχοντας τις ρίζες του στον 19ο αιώνα, το επάγγελμα του αβδελλά, συντηρήθηκε μέχρι και τα μισά του προηγούμενου, όσο οι βδέλες χρησιμοποιούνταν ακόμα για θεραπευτικούς σκοπούς. Σε περιπτώσεις πίεσης ή πονοκεφάλων, οι βδέλλες ήταν το «εργαλείο» για τις τοπικές αφαιμάξεις. Οι πρώτοι που εξάσκησαν  το εν λόγω επάγγελμα, ήταν οι αθίγγανοι, οι οποίοι έμπαιναν ξυπόλητοι στα νερά και συνέλεγαν τις βδέλλες με τα χέρια. Στη συνέχεια τις τοποθετούσαν, συνήθως ανά δυάδες, σε μικρά βαζάκια, τα οποία διέθεταν προς πώληση.

Αγγειοπλάστης



Στη λίστα με τα προς εξαφάνιση επαγγέλματα θα μπορούσε να προστεθεί κι εκείνο του αγγειοπλάση, παρόλο που κάποτε η περιοχή του Κεραμικού, έβριθε από εργαστήρια τεχνητών που κατασκεύαζαν πιθάρια, ποτήρια, αγγεία, λυχνάρια και πολλά άλλα. Το κύριο εργαλείο τους, σχετικά απλό, αποτελείτο από έναν τροχό, έναν δίσκο δηλαδή στερεωμένο πάνω σε έναν κάθετο άξονα. Εκεί τοποθετούσε ο τεχνίτης τον πηλό και περιστρέφοντας τον, έδινε στον πηλό το απαραίτητο σχήμα με τα χέρια. Μόλις το δημιούργημα είχε ολοκληρωθεί, είτε έβγαινε στον ήλιο για να ξεραθεί είτε ψηνόταν στον φούρνο ώστε να ξεκινήσει στη συνέχεια η διαδικασία της διακόσμησης.

Αχθοφόρος ή χαμάλης

Σαν να βγήκαν από ξεθωριασμένη καρτ ποστάλ , οι εναπομείναντες του είδους, τριγυρίζουν μέχρι και σήμερα με το καρότσι τους σε σταθμούς λεωφορείων και λιμάνια συνήθως χωρίς να βρίσκουν πελατεία. Παλαιότερα βέβαια ο αχθοφόρος δεν μετέφερε τις βαλίτσες από το πλοίο ως το αυτοκίνητο ή το κοντινότερο μέσο μαζικής μεταφοράς. Κυκλοφορούσε στην αγορά, κι όταν έβρισκε πελάτη,  έβαζε τα ψώνια στην πλάτη για να τα μεταφέρει μέχρι την πόρτα του σπιτιού.  Έπαιρνε το χαρτζιλίκι και επέστρεφε ταχύτατα στο πόστο του, αφού το μεροκάματο ήταν ανάλογο των δρομολογίων.  Στην εξέλιξη του επαγγέλματος η πλάτη ή το καρότσι αντικαταστάθηκε από τα τρίκυκλα και οι μεταφορές γινόνταν γρηγορότερα και φυσικά πιο ξεκούραστα. 

Ρινιαστής



Λιγότερο γνωστό ίσως σήμερα αλλά συνήθης φιγούρα σε επαρχίες πρότερων χρόνων, υπήρξε και το επάγγελμα του ρινιαστή. Οι έρινοι, ορνιοί ή, στην κοινή, τα αρσενικά σύκα, χρησιμοποιούνται για την γονιμοποίηση των θηλυκών συκιών. Οι ρινιαστές ήταν εκείνοι που συνέλεγαν τα αρσενικά σύκα, αγριόσυκα, τα περνούσαν σε κλωστές, και στη συνέχεια τα αποθήκευαν ή τα πωλούσαν στους ενδιαφερόμενους. Όσοι τα έπαιρναν τα κρεμούσαν στις θηλυκές ώστε όταν έσκαγαν ο αέρας και τα έντομα να μεταφέρουν τα ωάρια για γονιμοποίηση

Σαματατζής

Πανομοιότυπος με τον αυτοφοράκια, με τη διαφορά ότι το δεύτερο συναντάται μέχρι και σήμερα, ο σαματατζής ήταν σε ελεύθερη μετάφραση ο «πληρωμένος ταραξίας δημοσίων συγκεντρώσεων».
Ο Σαματατζής συνήθως χρηματοδοτείτο από κάποια πολιτική ή συντεχνιακή παράταξη ή ακόμα κι από κάποιον μεμονωμένο υποψήφιο, ούτως ώστε να είναι έτοιμος να «παρέμβει» την κατάλληλη στιγμή. Κατά την άσκηση του «επαγγέλματος» , η συνήθης πρακτική λειτουργούσε κάπως έτσι: όταν ο «εργοδότης» τα έβρισκε σκούρα σε κάποια διαφωνία, ο σαματατζής επενέβαινε άμεσα με φωνές και ακατονόμαστες φράσεις, με αποτέλεσμα να διεγείρει το θυμό των παρευρισκομένων και να «διακοπεί η συνεδρίασης».

Απαραίτητα προσόντα για την άσκηση του επαγγέλματος ήταν να στερείται ιδεολογίας, και ως πολυπράγμων να μπορεί είτε να παριστάνει τον ευκαιριακό χειροκροτητή, είτε τον τοιχοκολλητή, ενώ δεν έλειπαν κι οι φορές που έπρεπε να προσαρμοστεί στο ρόλο του αβανταδόρου και του παρατρεχάμενου.

Χαρακτηριστικό ήταν πως η πληρωμή έπρεπε να προκαταβάλλεται καλύπτοντας έτσι την πιθανότητα σπρωξίματος ή και ξυλοδαρμού. Υποκατηγορία θα μπορούσε να θεωρηθεί ο καρπαζοεισπράκτορας, αυτός που συνηθέστερα τις «μάζευε» από υποτιθέμενους παλικαράδες, με την διαφορά πως η πληρωμή ακολουθούσε πάντοτε του ξύλου.
Οι καριερίστες του επαγγέλματος άλλων εποχών, στην ερώτηση «τι επαγγέλλεσαι» απαντούσαν γενικά κι αόριστα «επιχειρήσεις». Και δεν είχαν άδικο άλλωστε, εκείνοι επιχειρούσαν κι ότι βγει…

Καπνοδοχοκαθαριστής



Αν και οι καμινάδες και τα συνεργεία που αναλαμβάνουν τον καθαρισμό τους, δεν έχουν εκλείψει, ο σημερινός καπνοδοκαθαριστής σίγουρα δεν διατηρεί την παραδοσιακή έννοια του όρου. Το τότε συνεργείο αποτελούμενο από δύο ή και περισσότερα άτομα, επισκέπτονταν σπίτια, γραφεία, δημόσια κτίρια ταβέρνες και φούρνους, για να καθαρίσει τις καμινάδες με παραδοσιακά εργαλεία και τρόπο.

Αφού επιθεωρούσε τον χώρο, ένας ανέβαινε στην κορυφή της καμινάδας, κρεμώντας το σκοινί που έπιανε ο άλλος από την άλλη είσοδο της καμινάδας. Σε αυτό έδεναν τα φρόκαλα, τσαλιά, τις αφάνες, και ότι άλλο εργαλείο υπήρχε διαθέσιμο ικανό να ξύσει το εσωτερικό της καμινάδας. Όταν έριχναν όλη την μουτζούρα στο τζάκι, ή στο φούρνο, και πάνω σε εκείνον που τύγχανε να κρατάει το σκοινί έμελλε μόνο το σκούπισμα κι είχαν τελειώσει. Στις περιπτώσεις που η κάπνα ήταν λαδωμένη, το σαπούνι ήταν απαραίτητο βοηθητικό για να αφαιρεθεί. Έτσι συνηθέστερα , τον πρωί διατηρούσαν ένα σκούρο ηλιοκαμένο ή ακόμα και μαύρο χρώμα, το οποίο έφευγε μόνο όταν επέστρεφαν σπίτι. Αυτός ήταν ο λόγος που οι συστάσεις της επαγγελματικής σταδιοδρομίας ήταν περιττές.

Ντιβανάς

Πλανόδιος και περιπλανώμενος από γειτονιά σε γειτονιά ήταν και ο ντιβανάς άλλων εποχών. Η φθαρτή φύση των κρεβατιών που ήταν φτιαγμένα από συρματένιο δίχτυ, επέβαλε εκτός από την ύπαρξη του κατασκευαστή κι εκείνη του συντηρητής ή επισκευαστής τους.

Αυτός ήταν και ο λόγος που με ένα ζεμπίλι, μια κουλούρα σύρμα, τανάλιες, πένσες, καρφιά και σφυριά, ο ντιβανάς τριγύριζε στις γειτονιές διαλαλώντας την ιδιότητά του μέχρι να εμφανιστεί κάποια νοικοκυρά που χρειαζόταν τις υπηρεσίες του.

Τότε το ντιβάνι έβγαινε στην αυλή κι ο ειδικός, μετά την εκτίμηση, όριζε το κόμιστρο της επισκευής. Βέβαια πάντα υπήρχαν επιλογές για αυξομειώσεις της τιμής, όπως το τι σύρμα, ανοξείδωτο ή γαλβανιζέ, θα επιλεγόταν χωρίς να λείπουν βέβαια και τα γνωστά παζάρια… Η συμφωνία έκλεινε κι ο μάστορας έπιανε δουλειά. Έσφιγγε με τη μέγγενη τις άκρες ώστε να τεντώσουν καλά και να μην πάρουν κάνουν γούβα. Μετά έπαιρνε τα κάθετα σύρματα, γνωστά και ως υφάδια, τα τέντωνε και αυτά και τα κάρφωνε στις σανίδες. Στη συνέχεια τοποθετούσε το στρώμα και το κρεβάτι ήταν έτοιμο να χρησιμοποιηθεί καλά.

Σαλεπιτζής



Εν έτει 2015, στην Ομόνοια ή στους γύρω δρόμους, δεν είναι απίθανο να συναντήσει κανείς, τους τελευταίους  εκπροσώπους του εν λόγω επαγγέλματος, αν και κατά γενική ομολογία κι αυτός ο επαγγελματικός προσανατολισμός τείνει προς εξαφάνιση… 

Το σαλέπι, η σκόνη δηλαδή που βγαίνει από τους αποξηραμένους κονδύλους διαφόρων ειδών της οικογένειας των ορχεΐδων, καθώς και το ζεστό αφέψημα που παρασκευάζεται από αυτό, όταν η σκόνη βράζεται με ζάχαρη ή μέλι και αρωματίζεται με πιπερόριζα ή κανέλα, αποτέλεσε για χρόνια το δυναμωτικό της χώρας τόσο για τους ξενύχτηδες όσο και για τους πρωινούς ανθρώπους του μεροκάματου.

Ο σαλεπιτζής, με τον άσπρο σκούφο και την λευκή ποδιά του, τα πολύπλοκα και καλογυαλισμένα μπρούτζινα σκεύη, που συνήθιζε να κουβαλά στον ώμο κρεμασμένα από μια ξύλινη σανίδα, αποτελεί μια γραφική και συνηθισμένη εικόνα άλλων εποχών. Περιτριγυρισμένος σχεδόν πάντα από παρέες, ψήνοντας το ρόφημα σε εύθυμο κλίμα, κρατούσε το ενδιαφέρον των πελατών ανοίγοντας πάντα κάποιο πολιτικό ή άλλο θέμα για συζήτηση , γι αυτό κι από πολλούς θεωρείται πως έβαλε τις βάσεις για τα εξελιγμένα υπαίθρια καφενεία που ακολούθησαν στην Ελλάδα, αφού οι θαμώνες πίνοντας το ποτό τους ενημερώνονταν για την καθημερινότητα και αντάλλασσαν τις απόψεις τους.

Λατερνατζής



Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο, ήταν ο τίτλος της κλασσικής ελληνικής ταινίες, που σκιαγραφούσε ένα ακόμα επάγγελμα που χάνεται στο χρόνο καθώς και τα λοιπά χαρακτηριστικά της εποχής της ακμής του. Ο λατερνατζής του χθες, μετέφερε στην πλάτη το ογκώδες όργανό του και σε κάθε στάση γυρνούσε την μανιβέλα της «ρομβίας», διασκέδαζε τους κατοίκους της κάθε γειτονιάς με κλασσικές ή και νέες μελωδίες.

Η λατέρνα, το αυτόματο μουσικό όργανο που αν και ογκώδες, συνήθως χρησιμοποιείται σε ανοιχτούς χώρους, υπήρξε απαραίτητο συστατικό της διασκέδασης άλλων εποχών, συμβάλλοντας μάλιστα στη διάδοση νέων, για την εποχή, μουσικών ήχων. Βέβαια τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι λατερνατζήδες μέσα στα χρόνια, κατάφεραν να περιθωριοποιήσουν την στολισμένη λατέρνα, με αποτέλεσμα σήμερα να διαχέει τους ξεκούρδιστους πια ήχους της, σε ελάχιστες και πολυσύχναστες, αποκλειστικά, γειτονιές.

Αμαξάς



Κι αν οι σύγχρονες διαφημίσεις τετράτροχων, διατυμπανίζουν με καμάρι τα επιπλέον άλογα, ικανά να μας μεταφέρουν  γρηγορότερα στον επιθυμητό προορισμό, οι προκάτοχοι των αυτοκινήτων , που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν  ζωντανά άλογα για να κινήσουν τους τροχούς τους, ήταν αδύνατο να εκμηδενίσουν τις αποστάσεις.. 

Τα κάρα, ως τα πρώτα του είδους, ακολούθησαν την ανακάλυψη του τροχού και στην αρχή ήταν ανθρωποκίνητα. Αργότερα βέβαια, τους ανθρώπους αντικατέστησαν τα ζώα, στην αρχή μουλάρια ή γαϊδούρια, και ο οδηγός του κάρου ονομάστηκε αραμπάς. 

Η εξέλιξη βέβαια συμπορεύτηκε με τον ερχομό της ιππήλατης άμαξας. Από εκεί και πέρα η ταχύτητα μπορούσε να αυξηθεί με την προσθήκη επιπλέον αλόγων, ενώ η πολυτέλεια αφορούσε κυρίως τον ευφάνταστο στολισμό της «καμπίνας», με τα δερμάτινα καθίσματα, τις κορδέλες και τα  κρόσια να ανήκουν στα πιο χαρακτηριστικά διακοσμητικά εφέ. Σήμερα έχουν απομείνει ελάχιστοι αμαξάδες, αφού ο μόνος λόγος για να χρησιμοποιήσει κανείς το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς είναι για να ανακόψει την ταχύτητα της καθημερινότητας, πηγαίνοντας μια γραφική και νοσταλγική βόλτα. 

Ο Τσαμπάσης

Λαλίστατος και ατσίδα στις διαπραγματεύσης, ήταν ο τσαμπάσης, ο μεταπράτης ζωέμπορος της προ αυτοκινήτου εποχής. Επίκεντρο των αγοραπωλησιών αποτελούσαν οι ζωοπανηγύρεις που συνόδευαν συνήθως τις εορταστικές και εμπορικές δραστηριότητες των μεγάλων πανηγυριών . 

Πριν την αναγγελία της εκτίμησης, ζύγιζε το ζώο «με το μάτι» και το ψηλάφιζε. Έτριβε με χοντρό αλάτι το πάνω χείλος του, μέχρι να ματώσει, και πειραματιζόταν με διάφορους τρόπους για να διαπιστώσει τα ζακόνια του , δηλαδή τα ελαττώματά του. Αν κλώτσαγε, δάγκωνε, σκόνταφτε, ή δεν έκανε καλό καμάτι(όργωμα), τότε το ζώο δεν άξιζε και πολλά. 

Όταν η αγοροπωλησία αφορούσε άλογα , για τον προσδιορισμό της τιμής, συνυπολογιζόταν πάντα και η γιοργάδα του ζώου, δηλαδή η ικανότητα του να τρέχει γρήγορα και χωρίς καλπασμό. Βέβαια ο καλός επιχειρηματίας του είδους προτιμούσε συνήθως το αδύνατο και καχεκτικό άλογο του στάβλου, το οποίο τάιζε, εκπαίδευε και φρόντιζε για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να πετύχει μεγαλύτερη τιμή πώλησης από εκείνη της αγοράς, αυξάνοντας κατά πολύ το κέρδος. 

Μεταπράτης

Ο λιανοπωλητής που δεν είχε πρωτογενή παραγωγή άλλοτε ονομαζόταν μεταπράτης. Αγόραζε την πραμάτεια του από  παραγωγούς ή χοντρέμπορους και στη συνέχεια την μεταπωλούσε σε γειτονιές και πανηγύρια.Κάλτσες πουκάμισα κι άλλα ήδη ρουχισμού, είδη σπουτιού ακόμα και τρόφιμα αποτελούσαν το εμπόρευμά του. Οι πελάτες του, μόνιμοι ή ευκαιριακοί, ήταν κυρίως νοικοκυρές οι οποίες αγόραζαν ακόμα και είδη προικός για τα κορίτσια του σπιτιού , τα οποία απολήρωναν με δόσεις ή και με την γνωστή μέθοδο του τεφτεριού. Για μια καλή σταδιοδρομία στο επάγγελμα του μεταπράτη, χρειαζόταν ισχυρή διαπραγματευτική ικανότητα, αφού το παζάρι αποτελούσε χαρακτηριστικό της αγοραπωλησίας, και πολυλογία ώστε υπογραμμίζοντας ή και εφευρίσκοντας ανάγκες να πρωωθεί καλύτερα τα προϊόντα.

Νερουλάς ή Νεροκόπος

Τότε που η ΟΥΛΕΝ δεν υπήρχε ακόμα, ο γνωστός ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης συνήθιζε να μεταφέρει νερό στα λίγα τότε σπίτια του Αμαρουσίου. Το επαγγελμά του ήταν νερουλάς , και έπρεπε ν απρομηθεύει με νερό την σταθερή του πελατεία. 

Τον πρώτο καρό η μεταφορά του νερού γινόταν με τενεκέδες ή μπακιρένια γκιούμια. Ο νερουλάς γέμιζε τους τενεκέδες από την κεντρική βρύση , τους έδενε έπειτα σ’ ένα γυρτό ξύλο και τους κουβαλούσε στον ώμο.Ήταν δε στους δρόμους από το πρωί ώς το βράδυ αφού για να εξυπηρετήσει όλη του την πελατεία έκανε αμέτρητα δρομολόγια. Με τον καιρό βέβαια που οι ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν, το νερό κουβαλούσε κάποιο ζώο , γαϊδούρι ή μουλάρι,  το οποίο φόρτωνε με μεγάλα ξύλινα βαρέλια των 30 περίπου οκάδων. Στα βαρέλια υπήρχε και μια κάνουλα από την οποία γέμιζαν οι κανάτες του κάθε σπιτιού. Δεν έλειπαν βέβαια και οι  νερουλάδες με τις βοϊδάμαξες, στις οποίες μετέφεραν βαρέλια των 100 οκάδων, πουλώντας το νερό με τον κουβά για οικιακή κυρίως χρήση...

Εφημεριδοπώλης

Εφημερίδες , εφημερίδες, έκτακτο παράρτημα, ο βασιλιάς..." έλεγαν οι πλανόδιοι εφημεριδοπώλες που περιφέρονταν στους δρόμους διατυμπανίζοντας τα νέα της ημέρας. Παραλάμβαναν τις εφημερίδες από τα Πρακτορεία Διανομής Τύπου και προωθούσαν την καθημερινή κυκλοφορία του ελληνικού τύπου περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης το. Εκτός από τους περαστικούς έκανε και την διανομή στα σπίτια, που αποτελούσαν και τους μόνιμους πελάτες του. 

Το συνήθειο του εφημεριδοπώλης των αρχών του 20ού αιώνα να διαλαλεί την πραμάτεια του: το «Σκριπ», το «Άστυ», την «Ακρόπολη» αλλά και ενημερώνει για τα μεγάλα γεγονότα ήταν ένα κόλπο για να αυξάνει τις πωλήσεις του.

Αγωγιάτης ή κιρατζής



Οι πρόδρομοι των αυτοκινιτιστών, ή αλλιώς αγωγιάτες εκτελούσαν επί πληρωμή ιδιωτικές μεταφορές εμπορευμάτων , διακινούσαν ταξιδιώτες, γιατρούς για επίσκεψη σε ασθενείς, κρατικούς λειτουργούς για την εκτέλεση της υπηρεσίας και φυσικά και προϊόντα. 

Τις μεταφορές οι κιρατζήδες, όπως ονομάζονταν διαφορετικά, τις έκαναν συνήθως με μουλάρια μέχρι και την δεκαετία του '30 ενώ σε μερικές περιοχές μέχρι και τη δεκαετία του '50. Το επάγγελμα συνήθως εξασκούσαν οι ακτήμονες αγρότες των χωριών και των κωμοπόλεων ενώ παράλληλα μπορούσαν να εργάζονται και σε εργοστάσια, ελαιοτριβεία, ταλκορυχεία ή άλλες βιομηχανικές ζώνες. 


Aρκουδιάρης



Με το όνομα ακρουδιάρης ή και αρκουδόγυφτος, φερόταν συνήθως  εκείνος που γυρνούσε τις περιοχές με την αρκούδα του, δίνοντας υπαίθριες  παραστάσεις στην πλατεία της γειτονιάς τείνοντας στο τέλος το κασκέτο του για την καταβολή της πληρωμής. Κατάλοιπο του βάρβαρου αυτού επαγγέλματος είναι η ανάπαρσταση του σε κάποιες περιοχές, όπως αυτή της Σάμου,  κατά την περίοδο της αποκριάς. Δύο άντρες, ο ένας υποδυόμενο τον αρκουδιάρη  κι ό άλλος την αρκούδα φορώντας περιλαίμιο με αλυσίδα χορεύουν προς αστεϊσμό τον «αρκουδιάρικο» χορό, σε μίμηση κατά μελωδία και χορό εκείνου της αρκούδας του αρκουδόγυφτου.

Εισπράκτορας Συγκοινωνιών



Κάποια χρόνια πριν υπήρχε περίπτωση σε κάποια απομακρυσμένη γραμμή λεωφορείου της συμπρωτεύουσας να συναντήσει κανείς την γνωστή ούρα που σχηματιζόταν κατά την είσοδο λόγω του εισπράκτορα. Καθισμένος συνήθως σε ειδικά διαμορφωμένη θέση στο πίσω μέρος του λεωφορείου, εκοβε κατά την είσοδο των επιβατών τα εισιτήρια, ανήγγειλε τις στάσεις των λεωφορείων, ή συνέβαλε στο ανεβοκατέβασμα των επιβατών, δίνοντας οδηγίες. 

Ήταν επίσης δέκτης των παραπόνων των επιβατών αφού θεωρούνταν υπαίτιος για τυχόν καθυστερήσεις ή προβλήματα που προέκυπταν.. Την εποχή του εισπράκτορα άλλωστε σε κάθε λεωφορείο υπήρχε η ενδεικτική πινακίδα: «ΜΗΝ ΟΜΙΛΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΟΔΗΓΟ»  

Όταν η θέση θεωρήθηκε ασύμφορη, υπουργικές ή συντεχνιακές αποφάσεις σταμάτησαν τις προσλήψεις και εκείνοι που δεν συνταξιοδοτήθηκαν αναβαθμίστηκαν σε οδηγούς και ελεγκτές.



Πηγή: http://e-didaskalia.blogspot.com/2015/02/blog-post_98.html#ixzz3QauedqMT