Οι 19 εντολές της παιδαγωγού Μαρία Μοντεσσόρι για να γίνουμε καλύτεροι γονείς

Η Μαρία Μοντεσσόρι ήταν Ιταλίδα παιδαγωγός. Επινόησε το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα, γνωστό και ως «μοντεσσοριανή μέθοδος», πρωτοπόρα για την εποχή του και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία, τα επονομαζόμενα «μοντεσσοριανά» ή «μοντεσσοριανές σχολές».

Η επιτυχία της μεθόδου της αναστάτωσε τον παιδαγωγικό κόσμο διεθνώς. Ακόμα και παιδιά με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, έμπαιναν σιγά-σιγά στις κανονικές τάξεις του σχολείου, καθώς απελευθερωνόταν το πνεύμα και η ψυχή τους. Γι' αυτό μερικοί άνθρωποι, ακόμη και επιστήμονες, συνέδεσαν το όνομά της με τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Η Μαρία Μοντεσσόρι όμως ασχολήθηκε κατά βάση σε όλη τη ζωή της με όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως δείκτη νοημοσύνης ή μαθησιακής ικανότητας, και ίδρυσε σχολές σε πολλά κράτη για να εκπαιδεύεται προσωπικό στη χρησιμοποίηση του παιδαγωγικού υλικού αυτού, αλλά κυρίως στην κατανόηση της φιλοσοφίας της μεθόδου της, γιατί δίδαξε πως αυτό είναι το πρώτο θέμα για την επιτυχία.

Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του παιδιού είναι η πρώτη αρχή της μεθόδου, και έπειτα η ελευθερία που θα βγει από την πειθαρχία.

Οι 19 εντολές της Μαρίας Μοντεσσόρι για να γίνουμε καλύτεροι γονείς

1.  Τα παιδιά μαθαίνουν από το περιβάλλον τους.

2.  Όταν ένα παιδί δέχεται συχνά κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει τους άλλους.

3.  Όταν ένα παιδί επαινείται συχνά, μαθαίνει να εκτιμά τους άλλους.

4.  Όταν ένα παιδί αντιμετωπίζεται εχθρικά, θα μάθει να τσακώνεται.

5.  Αν είστε ειλικρινείς με το παιδί σας, θα μάθει τη σημασία της ευθύτητας.

6.  Αν κοροϊδεύετε συχνά το παιδί σας, θα γίνει ντροπαλό.

7.  Όταν ένα παιδί νιώθει ασφαλές, μαθαίνει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους.

8.  Αν κάνετε συχνά το παιδί σας να νιώθει ντροπή, θα μάθει να νιώθει πάντα ενοχές.

9.  Αν σε ένα παιδί δίνεται συχνά ενθάρρυνση, θα μάθει να έχει υψηλή αυτοπεποίθηση.

10. Αν είμαστε δεκτικοί με ένα παιδί, θα μάθει να έχει υπομονή.

11.  Αν είμαστε υποστηρικτικοί με το παιδί, θα είναι σίγουρο για τον εαυτό του.

12.  Αν ένα παιδί ζει σε ένα περιβάλλον φιλίας και νιώθει ότι οι άλλοι το χρειάζονται, θα μάθει πώς να βρίσκει την αγάπη.

13.  Ποτέ μη μιλάτε άσχημα για ένα παιδί, είτε σας ακούει είτε όχι.

14.  Επικεντρωθείτε στο να θρέφετε το καλό που υπάρχει μέσα σε κάθε παιδί. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα υπάρχει χώρος για το κακό.

15.  Πάντα να το ακούτε και πάντα να απαντάτε στις ερωτήσεις του παιδιού ή σε αυτά που σας ζητά, όταν έρχεται σε εσάς.

16.  Να σέβεστε το παιδί, ακόμα κι όταν κάνει ένα λάθος. Έτσι θα μπορέσει πιο γρήγορα να το διορθώσει.

17.  Πάντα να είστε έτοιμοι να βοηθήσετε ένα παιδί που σας το ζητά, και να κάνετε στην άκρη όταν έχει βρει ό,τι χρειάζεται.

18.  Να βοηθάτε ένα παιδί να αποκτά ικανότητες από μικρό. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν εξασφαλίσετε ότι ο κόσμος που το περιβάλλει είναι γεμάτος με τρυφερότητα, ειρήνη και αγάπη.

19.  Πάντα να δείχνετε τους καλούς σας τρόπους στο παιδί. Δείξτε του πώς να γίνει όσο καλύτερο γίνεται.

AP

Πως μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει: μια μικρή οικογενειακή ιστορί

Πως μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει: μια μικρή οικογενειακή ιστορία

 427 φορές

Όλα ξεκίνησαν μία βροχερή ημέρα που η μικρή, όμορφη πόλη που ζω είχε σκεπαστεί με το σύνηθες πέπλο υγρασίας.
Η μητέρα μου αποφάσισε να μη με στείλει σχολείο σήμερα, αν και ήταν τόσο κοντά μας, σχεδόν 50 βήματα μακριά από το σπίτι μας, με την πρόφαση μην αρρωστήσω. Η αλήθεια είναι πως ήθελε να με έχει συντροφιά μαζί της στο σπίτι. Αγαπάει να μαγειρεύει με τη συνοδεία της λεπτής, άτσαλης μα τόσο μελένιας όπως την ονομάζει φωνής μου.

Το παραδέχομαι πως και εγώ δεν είχα όρεξη να πάω στο σχολείο. Είχα την προηγούμενη μέρα μαλώσει με τη Νεκταρία που διάλεξε να γίνει δίδυμο με την Μαρία στην Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση. Νόμιζα πως ήμουν σημαντική γι’ αυτήν από την στιγμή που μου είχε χαρίσει την ξύλινη μολυβοθήκη της. Ίσως, όμως και να είμαι, ποιος ξέρει… Όπως συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου: "όσο πιο σημαντικός είναι ο άλλος για εμάς, τόσο πιο πολύ φοβόμαστε να του το δείξουμε’’.
Δεν κατάλαβα ποτέ αυτή την φράση. Δεν είχα τολμήσει, όμως, να της το ομολογήσω. Ήταν αυστηρή η γιαγιά μου. "Μα είσαι χαζούλα;", θα μου έλεγε.
Κρατούσα τα λόγια της σαν φυλαχτό. Ποιος ξέρει, μεγαλώνοντας ίσως κατάφερνα να τα μεταφράσω. Ήλπιζα για να είμαι ειλικρινής σε αυτό.

Η μαμά μου, όπως κάθε πρωί μου ετοίμασε το αγαπημένο μου πρωινό, μαρμελάδα φράουλα με φρέσκο, ζεστό ψωμάκι φούρνου και σοκολατούχο γάλα, στο οποίο μετρούσε τη κάθε γουλιά μου, γιατί όπως λέει "αυτά τα πράγματα δεν κάνουν καλό στην υγεία μας’’. "Και τι κάνει καλό στην υγεία μας;" συνήθιζα να απαντάω εγώ. Είμαι παιδί που έχω πολλές ερωτήσεις. Αλλά αναρωτιέμαι, ποιο παιδί άραγε δεν έχει;

Ο κόσμος είναι γεμάτος ερωτήσεις. Αν απαντηθούν όλα φοβάμαι πως δεν θα μιλάμε μεταξύ μας. Ο παππούς μου έλεγε πως μεταξύ μας επικοινωνούμε μόνο με ερωτήσεις και ότι αν κάτι δεν βγαίνει από το στόμα μας με λέξεις είναι σαν να μην υπάρχει. Η γιαγιά μου αυτή τη φορά αρνούνταν να τον καταλάβει και αποσυρόταν, μη ρωτώντας διευκρινίσεις.
"Τι κάνεις;’", "Τι φαγητό έχουμε σήμερα;", "Θα πας εσύ το παιδί στο σχολείο;",
"Θα σταματήσεις να είσαι τόσο γκρινιάρης;"

Έχει δίκιο τελικά ο παππούς μου. Όλα είναι ερωτήσεις!

Με το που έφαγα το πρωινό μου πήγα στη κουζίνα όπου η μητέρα μου είχε ήδη αρχίσει να μαγειρεύει το "φαγητό του μπαμπά", κολοκυθάκια γεμιστά με ρύζι. Αν και μισούσα τα κολοκυθάκια και δεν είχα τολμήσει ποτέ να τα δοκιμάσω, κατά ένα παράξενο τρόπο είχα μεγάλη χαρά που η μαμά μου μαγείρευε στον μπαμπά μου. Κάπως έτσι φαντάζομαι μοιάζει η αγάπη στον κόσμο… Σαν κολοκυθάκια φτιαγμένα με ρύζι και μπόλικη αγάπη.
Μάλιστα με ρώτησε αν ήθελα να μου μαγειρέψει κάτι άλλο. "Όχι", της απάντησα χωρίς καν να το σκεφτώ. Δεν ήθελα να την κουράσω. Στεναχωριόμουν που έβλεπα την φιγούρα της ολημερίς μέσα σε μία κουζίνα ανάμεσα σε κατσαρόλες, τηγάνια και ζαρζαβατικά. Σκεφτόμουν πως η αγάπη μοιάζει με φαγητό. Όταν φτιάχνεις στον άλλον αυτό που αγαπάει, ουσιαστικά του μεταφέρεις το φορτίο αγάπης που κρύβεις μέσα σου γι’ αυτόν. Ίσως γι’ αυτό και η μητέρα μου δεν έβγαλε μία σταλιά παράπονο τόσα χρόνια, ίσως να μην είχε βρει άλλο τρόπο να εκφράσει την αγάπη της.

Ξαφνικά τότε θυμήθηκα μία μέρα με τον μπαμπά μου, που μου έκανε μαθήματα αγάπης. Ήταν από αυτά τα μαθήματα που βιώνεις, όχι που μαθαίνεις. "Μπαμπά πως αγαπάνε οι άνθρωποι;", ρώτησα με διστακτική φωνή και μου απάντησε με ένα μειδίαμα που εξέπεμπε απόλυτη ηρεμία: ''Έλα να σου δείξω.''

Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου...''Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!'' μου είπε,''αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.''
Και συνέχισα εγώ...''Και πως μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;''
"Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!", είπε και πριν ολοκληρώσει την πρότασή του με αγκάλιασε ξανά.

Σηκώθηκα και την αγκάλιασα από πίσω την ώρα που ανακάτευε το ρύζι. Ξαφνιάστηκε. "Τόσο χαρούμενη είσαι που δεν πήγες σχολείο, γι’ αυτό μου κάνεις νάζια;"
Δεν κατάλαβα γιατί ξαφνιάστηκε. Μα αφού ο μπαμπάς το είχε πει ξεκάθαρα πως οι αγκαλιές σημαίνουν αγάπη. "Οι αγκαλιές σημαίνουν αγάπη και δεν μαθαίνονται, εντάξει;", της απάντησα. Το ρύζι άρπαξε στη κατσαρόλα. Πρώτη φορά την άκουσα να λέει πως δεν πειράζει. Πρώτη φορά την άκουσα να λέει "αμάν πια αυτή η ποδιά", και να την βγάζει με μανία από πάνω της. Έπειτα με αγκάλιασε από μόνη της αυτή την φορά.
Εκείνο το πρωινό δεν πήγα σχολείο…εκείνο το πρωινό δοκίμασα για πρώτη φορά κολοκυθάκια με ρύζι.

Κείμενο: Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου, Ψυχολόγος - Οικογενειακή σύμβουλος
Πηγή: thepsytrap.gr

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Η ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του Λύκου

 Thessaloniki Arts and Culture 

 Χιούμορ

 

 

• Χιούμορ

 

Γιατί κάθε ιστορία έχει δύο πλευρές!

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό.
Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που κλασικά παράτησαν δυο εκδρομείς, άκουσα βήματα.
Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα μια μικρή κοπέλα να έρχεται, κρατώντας ένα καλάθι.
Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή, γιατί φορούσε αστεία κατακκόκινα ρούχα και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.

Φυσικά τη σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα.
Τη ρώτησα ποια ήταν, από πού ερχόταν κ.τ.λ.
Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που έμενε λίγο πιο κάτω και της πήγαινε φαγητό.
Βασικά, μπορεί να ήταν και έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε πολύ ύποπτη μ' αυτά τα ρούχα.
Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη περίεργα.

Την άφησα να συνεχίσει, αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της.
Όταν συνάντησα τη συμπαθητική γριούλα της εξήγησα το πρόβλημα μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα.
Η γριούλα δέχτηκε να κρυφτεί ώσπου να τη φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι.

Όταν έφτασε η Κοκκινοσκουφίτσα, την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν ήδη στο κρεβάτι, ντυμένος γιαγιά.
Το κορίτσι ήρθε και μόλις με είδε είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά.
Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε, αλλά προσπάθησα να είμαι ευγενικός.
Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα.
Δηλαδή έδειχνα ότι τη συμπαθούσα και ήθελα να πιάνω καλά αυτά που λέει.

Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι, για τα γουρλωτά μου μάτια.
Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτή τη μικρή, που ενώ ήταν γλυκιά ήταν και τόσο κακοήθης.
Παρ' όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να τη βλέπω καλύτερα.

Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε.
Έχω κάποιο κόμπλεξ για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση.
Με ρώτησε γιατί έχω τόσο μεγάλα δόντια.
Ξέρω ότι θα έπρεπε να μη χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να τη φάω.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να το φτάσω για να το ηρεμήσω.
Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς, αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα.

Ξαφνικά όμως ανοίγει η πόρτα με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν μπροστά μου με το τσεκούρι του.
Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει το μπελά μου.
Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα σφαίρα.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία.
Όμως αυτή η γιαγιά ποτέ δεν είπε την αλήθεια.
Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός.
Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν.
Δεν ξέρω τι έγινε το κακοήθες κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν πέρασα καλά από τότε.
Έτσι, αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου, μήπως και σώσω τη φήμη μου, έστω και τώρα.
Και να θυμάστε: μην πιστεύετε κανέναν, αν δεν ακούσετε και την άλλη πλευρά.
Μπορεί να είναι παραμύθι.

Με εκτίμηση
Ο Λύκος

Όχι ρε φίλε, δεν είσαι ειλικρινής, αγενής είσαι

Όχι ρε φίλε, δεν είσαι ειλικρινής, αγενής είσαι

 

Artist: Matthew Woodson

Εκτιμώ την ειλικρίνεια πραγματικά. Είναι όντως ο θεμέλιος λίθος της ηθικής.

Όσοι με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πόσο απεχθάνομαι το ψέμα και πόσο κακή είμαι σ' αυτό. Θέλω στη ζωή μου ανθρώπους που αγαπούν την αλήθεια, προσπαθώ να μάθω στα παιδιά μου να αγαπούν την αλήθεια και να μη φοβούνται να την πουν.
Θεωρώ ότι οι ειλικρινείς άνθρωποι έχουν αξιοπιστία, ακεραιότητα, ευθύτητα.

Υπάρχει όμως και κάποιο όριο στο πόσο ειλικρινά μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον άνθρωπο. Υπάρχει όριο στο δικαίωμά σου να είσαι ειλικρινής.

Δεν είναι ειλικρίνεια, για παράδειγμα, να λες αφιλτράριστα τη γνώμη σου σε κάποιον για την εμφάνισή του.
Δεν είναι ειλικρίνεια να κρίνεις τις επιλογές ζωής κάποιου χωρίς καν να έχεις ερωτηθεί και που στην ουσία δεν σε αφορούν κιόλας.
Δεν είναι ειλικρίνεια να κατακρίνεις συμπεριφορές και ενέργειες άλλων και να εκφέρεις την άποψή σου χωρίς οι ίδιοι να στη ζητήσουν, διότι απλά δεν τους ενδιαφέρει.
Δεν είναι ειλικρίνεια η παρόρμησή σου να συμπεριφερθείς αναλόγως της κακής σου διάθεσης σε όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο σου τη συγκεκριμένη μέρα.

Η ειλικρίνεια φίλε μου είναι ιερή, είναι από τις σπουδαιότερες αρετές που έχει ο άνθρωπος. Χρειάζεται κότσια για να μιλάς ειλικρινά και να είσαι απόλυτα αληθινός με τους άλλους. Χρειάζεται κότσια για να παραδέχεσαι τα λάθη σου, να αναγνωρίζεις που έφταιξες και να ζητάς συγνώμη. Χρειάζεται επίσης τεράστιο θάρρος για να υποστηρίζεις τις επιλογές σου και τις απόψεις σου. Χρειάζεται θάρρος για να λες στους ανθρώπους σου την πραγματική αλήθεια, ακόμα κι όταν αυτή δεν είναι αρεστή. Έχει όμως κάποιο νόημα, έναν σκοπό. Να τον βοηθήσει να απαλλαγεί από κάτι που του κάνει κακό και τον φθείρει ή να τον ωθήσει να εξελιχθεί σε καλύτερο άνθρωπο.

Η ειλικρίνεια που αποσκοπεί σε απλές προσβολές και το μοναδικό πράγμα που επιτυγχάνει είναι να πληγώνει συναισθήματα και να καταρρακώνει εγωισμούς και αυτοπεποιθήσεις, δεν θα έπρεπε να ονομάζεται ειλικρίνεια, αλλά αγένεια.

Κι εσύ φίλε που κρύβεις τις προσβλητικές συμπεριφορές σου με τη μάσκα της ειλικρίνειας, δεν είσαι ειλικρινής, είσαι απλά και ξεκάθαρα αγενής. Ο λόγος που δεν έχεις πολλούς φίλους, δεν είναι επειδή αυτοί δεν αντέχουν την ειλικρίνειά σου. Η αγένειά σου είναι αυτή που δεν αντέχεται και η διάθεσή σου να προσβάλλεις τους πάντες με την πρόφαση ότι είσαι αληθινός.

Το μεγαλύτερο ελάττωμά σου δεν είναι η ειλικρίνεια, όπως συνηθίζεις να λες γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την αλήθεια. Η αγένειά σου σε κάνει αντιπαθητικό και ίσως είναι η ώρα να αντιμετωπίσεις κι εσύ την αλήθεια κατάματα.
Ίσως και να αναθεωρήσεις;

Κείμενο: Ράνια Χατζηκώστα

Πηγή: enfo.gr

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

ΤΟ ΡΗΜΑ ΑΓΑΠΩ

Το σ’ αγαπώ είναι μια ομολογία.

Ανάλογα με τον τρόπο ή τον τόνο που θα εκφραστεί διαλαλεί ένα αίσθημα εφορίας, πόνου, παροξυσμού, έκστασης, αγωνία, αδυναμίας.

Το σ’ αγαπώ είναι μια ικεσία.
Προσμένεις πως ο άλλος ως δια μαγείας να συγχρονιστεί με τα δικά σου συναισθήματα και θα απαντήσει θετικά βγάζοντας σε από την αγωνία της αβεβαιότητας.

Το σ’ αγαπώ είναι μια απολυτότητα.
Αν το πεις δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν είναι δυνατόν να σταματήσεις ν’ αγαπάς.

Γι’ αυτό αποφεύγεις να το ξεστομίσεις.
Φοβάσαι πως δεσμεύεσαι, πως δηλώνεις την επιθυμία να μείνεις μια ζωή με τον ίδιο άνθρωπο.

Όμως στην πραγματικότητα, όταν αγαπήσεις αληθινά, το μόνο που δεσμεύεις είναι ο εαυτός σου.

“Σ’ αγαπώ” δεν σημαίνει πως εγώ θα ζήσω μαζί σου, ό,τι κι αν συμβεί.
Σημαίνει πως “ό,τι και να μας συμβεί, εσύ θα ζεις πάντα μέσα μου”.

Δεν δηλώνει κτήση, αυταπάρνηση, θυσία. Δεν κατακερματίζει τα προσωπικά θέλω.
Δεν φοβάται να κινδυνέψει, να αφοσιωθεί, να αγκαλιάσει, να υποφέρει, να υπερβεί τον εαυτό του για χάρη εκείνου που αγαπά.

Δεν παίρνει πίσω την αγάπη του στην πρώτη δυσκολία ή αναποδιά.
Είναι δήλωση και πράξη ουσίας, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Κι όμως… συνεχίζεις ν’ αποφεύγεις το “σ’ αγαπώ”.
Φοβάσαι πως ίσως κάνεις λάθος. Όμως, η αγάπη δεν κάνει λάθη. Εσύ κάνεις.

Αγαπάς αλλά συνηθίζεις να περνάς περισσότερο χρόνο με εκείνους που θέλεις λιγότερο. Ξοδεύεσαι σε ανούσιες στιγμές και αφήνεις τις αληθινές να προσπεράσουν.

Αγαπάς και θέλεις να σε αγαπούν με τον ίδιο τρόπο ενώ ξέρεις πως η αγάπη δεν μπαίνει σε καλούπια.
Επιμένεις να τη θέλεις με τους δικούς σου όρους, τη δική σου λογική. Να την κάνεις να μοιάζει με τη δική σου αγάπη.

Ωστόσο, καμιά αγάπη δεν είναι ποτέ η ίδια.

Αγάπη. Μια βαθιά τομή του Εμείς σε ένα ακέραιο Εγώ.

Κι ακόμη κι αν τύχει το Εμείς να χαθεί. Θα υπάρχει πάντα το Εγώ.

Εγώ (σ’) αγάπησα. Εγώ (σ’) αγαπώ.

Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Η ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ "Τα λουλούδια της Χιροσίμα" τρεις αγαπημένες μου και ταλαντούχες μαθήτριες  έγραψαν την αλφαβήτα της ειρήνης.

Η  αλφαβήτα  της  Ειρήνης

Αγάπη

Βοήθεια

Για σένα

Δεν είμαστε εχθροί

Είμαστε αδέλφια

Ζούμε για να αντικρίζουμε τον

Ήλιο

Θέλουμε

Ίμερο και προσπάθεια

Κάνε το σωστό

Λάθος είναι να μη δεχθείς την αγκαλιά μου

Μείνε μαζί μου

Νοιάζομαι για σένα

Ξένε

Όπως για τον καθένα

Πάρε την ελπίδα μου

Ρίξε τον εγωισμό σου

Στάσου, είμαστε αδέλφια

Το τέλος θα μας βρει ενωμένους

Υπερβάλλεις, σταμάτα!

Φύγε, όμως θα το μετανιώσεις

Χωρίς εμένα είσαι λειψός

Ψέματα σου έλεγαν, εγώ όμως όχι

Ωφέλεια για μας

Ελένη Μαρίνα Βοτσαΐτη

Άνθρωποι που χάνονται τόσο άδικα

Βαρούν τα κανόνια στα αυτία τους

Γιατί να υπάρχει ο πόλεμος;

Δεν τους λυπούνται;

Είναι η ζωή τους τόσο μικρή

Ζωή που δεν σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να ζήσουν

Ήταν τα χρόνια εκείνα σκοτεινά

Θαρρείς σαν η ζωή τους να ήταν φυλακή

Ίσως και να 'ταν για τον καθένα μια φυλακή

Και ίσως ο καθένας να μείνει χρόνια μέσα

Λένε πως είναι δύσκολο να ξεχάσουν τον πόλεμο

Μα, ναι, γιατί σημαδεύει την ψυχή

Να, σαν μια σφαίρα που αφήνει το τραύμα της

Ξύνει το δέρμα και περνά απέναντι

Όπως τ' αμάξι περνά  την διάβαση

Που δεν κοιτάζει δεξιά ή αριστερά

Ρέει το αίμα σαν ποτάμι

Σε κορμιά παιδιών, ενηλίκων, ηλικιωμένων

Τα κορμία που <<πνίγονται>> στο αίμα

Ύστερα βλέπουν τον κόσμο για τελευταία φορά

Φεύγουν για μακρινό ταξίδι

Χάνονται απο την ζωή και δεν το θέλουν

Ψυχές ταλαιπωρημένες, δεν γαληνεύουν

Ω, πόλεμε, φρίκη σκορπίζεις παντού

Αγωνία για το αύριο προσφέρει

Βασανίζει μεγάλους και παιδιά

Γέλια και χαρές δεν αντηχούνε

Δυστυχία όλοι οι άνθρωποι αποκτούνε

δεν υπάρχΕι μίσος που να σβήνει,

της Ζωής

Η

αλήΘεια

αντηχεΊ

Καίνε φλόγες δόθε κείθε

Λίγο λίγο σιγανά

Μοναχά μένουν συνήθως τα μικρά μας τα παιδιά

Νιώθουν όλοι τη φοβέρα

Ξέρουνε το μυστικό

Ο ουρανός γεμίζει πάλι

με ένα χρώμα Πορφυρό

Ρίχνουν

Σφαίρες οι εχθροί

καΤαστρέφουν τη σιωπή

που συχνά κΥριαρχεί

Φεύγουν άνθρωποι

για Χώρες μακρινές

Ψάχνοντας να βρούν

ζΩές και ελπίδες που είναι ακόμα ζωντανές