Τα 9 χαρακτηριστικά των πολύ ευαίσθητων ανθρώπων

Τα 9 χαρακτηριστικά των πολύ ευαίσθητων ανθρώπων

Μπορεί να τα είχαμε παρατηρήσει στον εαυτό μας ή τους γύρω μας, αλλά να μην είχαμε καταλάβει ακριβώς τι σημαίνουν. Τώρα, μια ειδικός μάς δίνει την απάντηση

Η ψυχολόγος Έλεν Άρον, μελετώντας αναλυτικά τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου των πολύ ευαίσθητων ανθρώπων, διαπίστωσε ότι οι ήχοι, τα συναισθήματα, ακόμα και η παρουσία άλλων, γίνονται αντιληπτά σε αυτούς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό συγκριτικά με τους υπόλοιπους.

Τα υπερβολικά ευαίσθητα άτομα, όπως εξηγεί η Άρον, βιώνουν κάθε συμβάν με τρόπο πολύ πιο έντονο. Τα συναισθήματά τους μεγενθύνονται ευκολότερα και, συνήθως, όσοι διαθέτουν τη συγκεκριμένη ιδιότητα επικοινωνούν με τους άλλους πιο αποτελεσματικά, εφόσον δεν ακούν απλώς αυτά που τους λένε, αλλά, παράλληλα, αντιλαμβάνονται ακόμα και τις μικρές χειρονομίες ή τον τόνο της φωνής.

Ποια είναι, λοιπόν, τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων; Η ειδικός αναφέρει 9 από αυτά:

1. Σκέφτονται πολύ.

Όταν τους συμβεί κάτι άσχημο, αποσύρονται για να αναλύσουν κάθε πτυχή της κατάστασης προτού αντιδράσουν. Ακόμα, όμως, και τα πιο μικρά πράγματα (στη δική τους ζωή ή ακόμα και των γύρω τους), μπορεί να έχουν μεγάλη επίδραση επάνω τους.

2. Επικεντρώνονται στις λεπτομέρειες.

Αντιλαμβάνονται τις μικρές λεπτομέρειες που διαφεύγουν από τους υπόλοιπους και δεν είναι ικανοποιημένοι αν δεν είναι τέλεια καθεμία από αυτές. Πρόκειται για ένα πλεονέκτημα ιδιαίτερα σημαντικό, κυρίως στον επαγγελματικό τομέα.

3. Χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να πάρουν μια απόφαση.

Δεδομένης της τάσης τους να εμβαθύνουν και να μην παραμένουν στην επιφάνεια κάθε κατάστασης, τείνουν να αναβάλλουν τη λήψη αποφάσεων. Κι αυτό, γιατί εξετάζουν λεπτομερώς κάθε πιθανό αποτέλεσμα, καθυστερώντας, όμως, αρκετά.

4. Οι λανθασμένες αποφάσεις τους επηρεάζουν πολύ.

Όταν, τελικά, καταλήξουν σε μια απόφαση που στη συνέχεια, δεν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένη, το παίρνουν πολύ ... βαριά σε σύγκριση με τους υπόλοιπους. Και αυτό μπορεί να δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο, που καθυστερεί τη διαδικασία λήψης κάθε απόφασης, εφόσον πλέον ο φόβος της λανθασμένης επιλογής τούς φρενάρει από την αρχή.

5. Έχουν έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις.

Συνήθως, λειτουργούν ωθούμενοι από τον τρόπο με τον οποίο νιώθουν. Έχουν αντιδράσεις έντονες, ακόμα και απέναντι σε καταστάσεις που βιώνουν άλλοι. Εν ολίγοις, τα συναισθήματα επηρεάζουν τη συμπεριφορά τους πολύ εύκολα. Και το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να τα διαχειριστούν, ώστε αυτά να μην επιδρούν στη στάση που θέλουν να κρατήσουν.

6. Δεν δείχνουν να αποδέχονται την κριτική.

Τα έντονα συναισθήματα που βιώνουν μπορούν να τους κάνουν ιδιαίτερα ευαίσθητους στην κριτική. Όμως, παρότι αρχικά τείνουν να αντιδρούν με τρόπο υπερβολικό, στη συνέχεια σκέφτονται περισσότερο την κατάσταση και την αναλύουν σε βάθος. Και αυτό μπορεί να τους βοηθήσει μακροπρόθεσμα, εφόσον τελικά υιοθετούν τις αλλαγές που χρειάζονται.

7. Συνεργάζονται σωστά μέσα σε μια ομάδα.

Η μοναδική ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των άλλων, να ζυγίζουν τις διαφορετικές όψεις κάθε απόφασης και να δίνουν σημασία στην παραμικρή λεπτομέρεια, τους καθιστά πολύτιμους μέσα σε μια ομάδα. Αυτά, όμως, μπορεί να στραφούν εναντίον τους, αν οι ίδιοι καλούνται να κάνουν την τελική επιλογή ως προς την στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί. Με άλλα λόγια, είναι καλύτεροι στη συγκέντρωση των δεδομένων και την ανάλυσή τους παρά στη λήψη των τελικών αποφάσεων.

8. Έχουν πολύ καλή εκπαίδευση.

Η αντίληψη των συναισθημάτων των άλλων τούς κάνει πολύ λεπτολόγους και προσεκτικούς. Κι έτσι, δίνουν σημασία στις επιπτώσεις που έχει η συμπεριφορά τους στον κοινωνικό τους περίγυρο και λειτουργούν συνήθως με τρόπο ιδιαίτερα πολιτισμένο. Γι' αυτό κι αν οι γύρω τους αντιδρούν σαν κακομαθημένοι ενοχλούνται πολύ.

9. Οι χώροι εργασίας με πολλούς εργαζόμενους δεν τους βοηθούν να αποδώσουν.

Η ευαισθησία τους απέναντι στις αντιδράσεις των άλλων, οι δυνατοί θόρυβοι και άλλα εξωτερικά ερεθίσματα, καθιστούν αδύνατο σε αυτούς τους ανθρώπους να εργαστούν αποτελεσματικά σε μεγάλους χώρους εργασίας. Αντιθέτως, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό όταν εργάζονται πιο απομονωμένοι ή από το σπίτι τους.

Πηγή: antikleidi.com

Η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής.

Μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Νομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Την ώρα που το παιχνίδι αυτό παιζόταν στον Τύπο της Γαλλίας, στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά».

Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί. Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη «νειάτα».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή. Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη «χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα». Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την «αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή, η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις «ΖΩΗ»»!

Η ιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933: Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την «ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Ελεύθεριος Γ. Σκιαδάς