28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940....

ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Είναι φορές που η Ιστορία δεν γράφεται στις μεγάλες και πολυτελείς αίθουσες των Συνεδρίων και των Διασκέψεων , αλλά στο πεδίο της μάχης. Οι απρόσιτες βουνοκορφές , οι απροσπέλαστες βαθιές χαράδρες έγιναν το 1940 το εφαλτήριο προς τη δόξα , το πέρασμα προς την ΑΘΑΝΑΣΙΑ !

ΑΕΡΑ !

Αυτή η πολεμική ιαχή , αυτός ο ανεπανάληπτος ελληνικός παιάνας ήταν το πιο τρομακτικό όπλο που αντίκρισαν οι εισβολείς. Ήταν η κραυγή που στην αντήχησή της προκαλούσε «σοκ και δέος» στους επίδοξους κατακτητές.

ΣΤΙΣ ΠΙΝΔΟΥ ΤΙΣ ΚΟΡΦΕΣ

Ατέλειωτες ώρες χωμένοι μες στο χιόνι οι φαντάροι μας περίμεναν τη διαταγή της επίθεσης αψηφώντας τις δυσκολίες,  για να κερδίσουν μια βουνοκορφή, για να κατακτήσουν μια ακόμη θέση, να κάνουν ένα ακόμη βήμα προς τη νίκη.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΕΣ

Αυτές οι γυναίκες , οι γυναίκες της Πίνδου , έσπευσαν στην πρώτη γραμμή για να μεταφέρουν πολεμοφόδια , να φτυαρίσουν το χιόνι , να παραδώσουν τρόφιμα και ρούχα στους άντρες που πολεμούσαν. Ο ρόλος τους στην έκβαση του πολέμου υπήρξε καθοριστικός. Τη δόξα την κατέκτησαν, την τιμή τους την οφείλουμε.

Βροντοφωνάζοντας «ΟΧΙ»

Χωρίς προκάλυψη και μόνο όπλο ένα τουφέκι οι στρατιώτες μας προελαύνουν στην ανοιχτή πεδιάδα , αδιαφορώντας για τις ενέδρες του εχθρού.

ΛΑΦΥΡΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Κι όμως , με αντιαεροπορική άμυνα κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη κατορθώσαμε κι αυτό : να τρομάζουμε ακόμη και τα υπερσύγχρονα , για τα δεδομένα της εποχής , ιταλικά πολεμικά αεροσκάφη. Τα σιδερένια κάστρα της Ρώμης υποκλίνονταν στις σφαίρες ενός απλού τουφεκιού.

ΣΤΟ ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ

Το πυροβολικό με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε στην κυριολεξία θαυματούργησε. Αυτό καθήλωσε τους Ιταλούς και έδωσε την ευκαιρίς στο πεζικό να κινείται με άνεση , να προελάσει.

Εδώ έξω από το Πόγραδετς  αρχίζει να «κελαηδεί».

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Μετά από τη μάχη η πρώτη έγνοια του φαντάρου ήταν να «μιλήσει» στους δικούς του , να τους ησυχάσει , να τους διαβεβαιώσει πως όλα πάνε καλά. Ήταν από τις ελάχιστες προσωπικές στιγμές που είχε ο πολεμιστής του ’40 κι αυτές τις αφιέρωνε σ’ αυτό που είχε αφήσει πίσω του.

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ

Στα πρόσωπά τους διακρίνονται ανάμεικτα συναισθήματα. Κατήφεια , μίσος , θυμός , αλλά, κυρίως, απορία : Πώς έγινε αυτό ; Μας είπαν για περίπατο , για ταξίδι αναψυχής. Και αντί αυτών η ήττα, η ντροπή, η ταπείνωση.

ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΕΠ’ ΩΜΟΥ

Αδιάψευστος μάρτυρας του πενιχρού εξοπλισμού ήταν ο τρόπος που οι Έλληνες στρατιώτες μετέφεραν τον όποιο υπάρχοντα βαρύ οπλισμό τους. Κουβαλούν στους ώμους τους τα βαριά κανόνια . Δεν δυσανασχετούν , δεν βαρυγκωμούν , μονάχα πιστεύουν στη νίκη.

ΛΕΥΚΗ ΣΙΩΠΗ

Μέρα και νύχτα πορεύονται στα παγωμένα βουνά της Ηπείρου, σε σειρά ο ένας πίσω από τον άλλο. Τα κεφάλια κατεβασμένα από την κούραση, κουβέντες δεν ανταλλάσσονται. Οι στρατιώτες βυθίζονται σε σκέψεις. Τους βοηθάει η λευκή μονοτονία.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ

Μια γονυκλισία και ένα κεράκι στον τάφο του σκοτωμένου συναδέλφου είναι χρέος και τιμή. Άγνωστε ήρωα , σ’ ευχαριστούμε…

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΑΡΑΒΑΝΑΣ

Λίγη ζεστή σούπα , ένα κομμάτι ψωμί και πολλή ελπίδα για ένα καλύτερο , ειρηνικό και ελεύθερο αύριο αρκούν για να τονώσουν τον οργανισμό και να τον προετοιμάσουν για την επόμενη μάχη, την επόμενη πορεία.

ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

Η ευθυμία του Έλληνα φαντάρου δεν οφείλεται σε κάποια κίνηση του φανφαρόνου Μουσολίνι. Οφείλεται στη βαθιά πεποίθησή του ότι θα πολεμήσει και θα θυσιαστεί, αν απαιτηθεί, για να δει τους Ιταλούς στη θάλασσα και να πάρει εκδίκηση ένας ολόκληρος λαός , που επί πολύ καιρό έκανε ότι δεν καταλάβαινε τις μύριες προκλήσεις του φασισμού εις βάρος της Ελλάδας.

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Σίγησαν για λίγο τα κανόνια. Η παράδοση τηρείται ευλαβικά ακόμη και στο μέτωπο. Ανάσταση του Χριστού. Ανάσταση της Ελλάδας. «Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη, πέστε «Χριστός ανέστη» εχθροί και φίλοι».

ΝΑ Ο ΣΤΟΧΟΣ

Με μέθοδο και υπολογισμούς , κάτω από τις οδηγίες του έμπειρου αξιωματικού, ο Έλληνας έφεδρος του ’40 θα βάλλει κατά των εχθρών. Τα βλέμματα ακολουθούν τις οβίδες μέχρι την τελική τους πτώση. Το χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη τους , όταν βρίσκουν το στόχο τους. Αποστολή εξετελέσθη.

ΕΠΙ ΣΚΟΠΟΝ…

Με το δάχτυλο στην σκανδάλη , έχοντας για στρώμα χόρτα και λιθάρια, ο πεζικάριος καραδοκεί. Περιμένει την εμφάνιση των «μακαρονάδων», που απειλούσαν με στρατιωτικό περίπατο και κατέληξαν σε δρόμο ταχύτητας προς τα πίσω …

ΕΓΡΑΨΑΝ…

« Αυτό κρατάει ανάλαφρο μες στην ανεμοζάλη

το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,

αυτό το λόγο θα σας πω,

δεν έχω άλλο κανένα :

Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα».

                                      Κωστής Παλαμάς